Richard Thompson – Still

still

Still
(Proper Records prpcd131p)

Als je in deze rubriek een recensie schrijft wordt je geacht aan de cd een aantal representatieve tags te hangen die betrekking hebben op het genre. Maar hoe doe je dat bij het fenomeen Richard Thompson? Zijn meer dan vier decennia lange carriere heeft natuurlijk zijn oorsprong in de Britse folk, maar wat hoor ik als ik nu naar zijn laatste productie luister? Pop, rock, folk of mengsels daarvan en andere stijlen, zowel akoestisch als elektrisch. Het klinkt hoe dan ook als muziek in mijn oren. Toen Thompson onlangs zijn Acoustic classics uitbracht, opnieuw opgenomen akoestische versies van oude nummers, ontstond de argwaan of er misschien sprake was van creatieve armoede of een soort van writer’s block. Dat idee wordt op Still, zijn 16e solo studio album, op overtuigende wijze gecorrigeerd. Twaalf nieuwe composities, die variëren van akoestische folky tot stevig uptempo rockende stukken, waarin Thompson zijn reputatie als gitarist nog maar eens bevestigt. De klank, de timing, de technieken en verschillende stijlen; Thompson in optima forma. Maar ook vocaal staat hij zijn mannetje. Met zijn herkenbare hese stemgeluid zet hij zijn teksten met verve en overtuiging neer. Still is geen innovatief of erg verrassend project geworden, maar wel een degelijk en lekker klinkend album. De schijf eindigt met Guitar heroes, een 7.40 minuten durende ode aan zijn gitaarhelden van vroeger, die hij als beginnend gitaristje probeerde na te spelen. Thompson laat ondermeer Hank Marvin, Django Reinhardt, Dale Hawkins en Chuck Berry de revue passeren en verzucht aan het einde ‘I still don’t know how they did it’. Dat lijkt me aan zijn eigen vertolkingen te horen best meevallen. De oude meester Thompson is Still going strong (ook op flink volume in de auto doet hij het prima). Deze cd is ook in een deluxe versie uitgebracht, waaraan de vijf tracks tellende EP Variations is toegevoegd.

Scroll naar boven