Ron Sexsmith – Hermitage

Hermitage
(Cooking Vinyl)

Op 56-jarige leeftijd verhuisde de Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith van de hectiek van Toronto, waar hij dertig jaar had gewoond, naar het serene gehucht Stratford (Ontario). Vrijwel meteen na aankomst voelde Sexsmith enorme stresswolken verdampen, en begonnen de nieuwe liedjes uit hem te vloeien. Het resulteerde in de veertien nummers die te vinden zijn op Hermitage.
De sereniteit is al voelbaar bij de opening van het eerste nummer op de plaat, Spring of the following year, waar de luisteraar wordt getrakteerd op vrolijke vogelgeluiden. Maar ook de liederen zelf ademen een aangename rust uit. De melancholieke toon van de zanger wordt extra benadrukt, tot mijn grote genoegen. Was ik al zeer in mijn noppes met zijn vorige cd The last rider, minstens even verguld ben ik met Hermitage. Het duurt enkele draaibeurten voor je er echt in kunt gaan hangen, maar als de liedjes je eenmaal te pakken hebben, laten ze je niet meer los.
Glow in the dark stars heeft een actie van Ron’s vrouw als onderwerp. Toen ze nog in Toronto woonden had zij sterren op het plafond van de slaapkamer geplakt, die oplichtten in het donker. In hun nieuwe huis had ze er nog meer aangebracht, om hem zich thuis te laten voelen. Dat gebaar zette Ron Sexsmith’s liedschrijverskwaliteiten aan het werk. Ook Morningtown heeft zijn nieuwe woonstee als onderwerp, met als insteek dat Ron zich eindelijk thuis voelt, na een lange periode een ontheemd gevoel te hebben gehad.
De oorwurm Lo and behold is eigenlijk afkomstig van de door Sexsmith geschreven, maar nog niet op de planken gebrachte musical Deer life. Het nummer was echter te goed om niet te gebruiken. Andere tracks die er bovenuit springen (ondanks de hoge gemiddelde kwaliteit) zijn You don’t wanna hear it (over trots die in de weg zit om de waarheid te willen horen) en Is it or isn’t it (Sexsmith’s – geslaagde – poging om een Motown nummer te schrijven).
Sexsmith speelde alle instrumenten op het album, met uitzondering van het slagwerk. Dat werd verzorgd door Don Kerr, die tevens de productie van Hermitage deed. De hoesfoto vat het album goed samen: een pastoraal tafereel met een merkwaardig tintje.
Ron Sexsmith heeft zichzelf hervonden. Laten we hopen dat hij die inspiratie nog lang vast weet te houden.

Scroll naar boven