De overlevingsdrang van de rootsmuziekzalen in een aantal portretten
In september begint traditiegetrouw het nieuwe theaterseizoen. Ook de folk-en rootsmuziekclubs starten hun eerste concerten. Normaal gesproken… maar in deze abnormale Covid19 tijd is niets normaal meer. Theaters en grotere zalen passen noodgedwongen een reductie van zitplaatsen toe. Voorstellingen worden soms ‘gesplitst’ door een optreden twee maal achter elkaar uit te voeren, met een ander publiek.
Looproutes worden gecreëerd, soms verplicht een mondkapje op in de foyer of voor de zaaldeuren… Niet ideaal, maar het kan daar nog. Maar hoe zit dat bij onze clubs en kleine zalen? Je publiek reduceren? Als je anders net aan honderd man kwijt kan, is dat nu hooguit dertig. Of hoe scheid je je bezoekers -anderhalve meter afstand tijdens bestellen! – aan de toog? Verplichte looproutes? Hoe doe je dat in die ene gang naar dat toilet?
Zoals een organisator van een kleine zaal bijna hopeloos cynisch uitsprak: ‘als ze bij ons naar het toilet willen moeten ze de vinger in de zaal opsteken, zodat je weet dat iedereen ruim baan maakt’.
Organiseren kleine clubs nog wel concerten? En hoe doen ze dat dan? Onder welke voorwaarden? En lijdt hun programmakeuze onder de Covid maatregelen? Opvallend bij de grote theaters is, dat het aandeel van Nederlandse producties ruim is toegenomen. Goed voor de Ilse de Langes, de Dutch tribute to…. En Golden Earring kan nog wel weer een jaartje mee. Nu in de theaters…
Maar de rootsmuziek is toch vooral afhankelijk van buitenlandse acts. En daar mag/kan/wil niet iedereen komen. Andere kant van het verhaal: krijgt nu eindelijk Nederlands(talig) talent een kans, waar ze anders achteraan moest aansluiten bij de ‘van verre’ acts? Hoe zit het financieel? Trekken de zalen voldoende inkomsten? Zijn er steunmaatregelen vanuit gemeente, provincie of dergelijke. Want de culturele sector wordt toch door de regering – zij het minimaal – ondersteund? En concerten met folk, blues, americana en overige roots behoren toch ook tot ‘culturele activiteiten’? Of laat men het daar, omdat het toch al zo marginaal is, afweten.
In een serie verhalen belichten we de reacties van een aantal kleine zalen op een vragenlijst die wij hen stuurden. In de komende dagen zult u telkens zo’n verhaal kunnen lezen. Indien bekend vermelden we de tot nu toe geplande concerten.
We verbinden aan ons niet-wetenschappelijk onderzoek geen harde of spraakmakende conclusies. Alhoewel, toch eentje dan. Ondanks de Covid19 maatregelen, ondanks beperkingen en restricties gaan organisatoren constructief, creatief en onverdroten door. De overlevingsdrang is groot. Mede door hen zullen er ook na deze vreemde periode zalen blijven bestaan waar we kunnen blijven genieten van livemuziek. Al moet het geen jaren gaan duren uiteraard…
