In memoriam Ruud de Jonker
Met het overlijden van Ruud de Jonker op 1 oktober 2010 heeft de Nederlandse folkwereld een markant zanger en muzikant verloren. Ruud is van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van de folkscene in Noord-Holland, met name in Amsterdam en omgeving. Zo is hij altijd actief betrokken geweest bij Stichting Mokum Folk, waar hij een van de stuwende krachten was achter de maandelijkse samenspeelsessies op de Amsterdamse Zeedijk. Daarnaast was hij een voortrekker van Stichting Piet van Rees, in welke hoedanigheid hij de wekelijkse samenzangavonden van de stichting muzikaal begeleidde. In 1979 richtte hij samen met Chiel Hessel en Cor van Sliedregt het folkensemble VAAG op (Vaders Actieve Akoestische Genoegen). Na het vertrek van Cor halverwege de jaren ’80 is VAAG als duo actief gebleven tot enkele maanden voor Ruuds overlijden. Ruud zong en speelde gitaar, accordeon en autoharp. Zijn stem was krachtig en zuiver, zijn gitaarspel formidabel, maar velen zullen Ruud in het bijzonder herinneren vanwege zijn virtuoze beheersing van de autoharp. Hij werd beschouwd als een van beste autoharpspelers van het land.
Ruuds grote voorbeelden waren Amerikaanse singer-songwriters als John D. Loudermilk en Tom Paxton, van wie hij met veel toewijding en perfectionisme nummers vertolkte. Veel bezoekers van de samenspeelmiddagen zullen via Ruud op het spoor zijn gezet van deze artiesten. Ook heeft hij meegewerkt aan de in februari van dit jaar verschenen cd Buitengaats van Jos de Rooij, een compilatie van in het Nederlands vertaalde Tom Paxton-nummers.
Ruud koesterde een grote liefde voor het Nederlandse lied, maar hij kon zich ook laten inspireren door muziek uit andere landen van Europa of daarbuiten. Zijn repertoire aan nummers die hij kon spelen en zingen, in diverse stemmingen, was werkelijk fenomenaal, en mede om die reden was Ruud een graag geziene artiest op tal van grote en kleine evenementen en gelegenheden, van braderie tot Uitmarkt, op concertpodia, in cafés, buurthuizen, verzorgingstehuizen, op bruiloften en uitvaarten. Zijn muziek was troostend, vrolijk, opbeurend en ontroerend.
Ruud was een folkmuzikant in hart en nieren en genoot ervan om muziek te delen met anderen. Omdat zijn muzikale kennis en kunde groot was, was hij vaak het middelpunt dat hij eigenlijk niet wilde zijn. Hij was immers wars van alles wat in zijn ogen riekte naar egotripperij. Mede daardoor heeft het ook 25 jaar geduurd voordat VAAG uiteindelijk een cd uitbracht, die toepasselijk de titel Hè Hè kreeg.
Mokum rouwt om het verlies van een eersteklas muzikant en fijn mens. Ruud is overleden aan longkanker. Hij is slechts 62 jaar geworden.