Schotse en Noord Engelse folk (deel 1)

Shetland fiddler Ross Couper vormt met Paul Jennings (drums), Michael Biggins (piano), Sam Mabbett (melodeon) en gast Duncan Lyall (bass) een energiek gezelschap dat voornamelijk tunes speelt van de naamgever, aangevuld met enkele traditionals. Couper speelt vingervlug met krachtige streek en zijn maten voegen daar flink wat dynamische effecten aan toe, zoals breaks, syncopen, staccato ritmen etc.

In opener Da Clubb spettert de energie uit je boxen en is een goede richtlijn voor het vervolg. Het merendeel is dus uptempo en stevig, maar de Ross Couper Band krijgt ook een tweetal fraaie meeslepende trage melodieën uit de instrumenten, al is er altijd die dynamiek. Feestje en swingen gegarandeerd.

My lucky charm is de soundtrack van een familiekroniek, vertelt door Rena Newall. De 17 tracks zijn geclusterd naar diverse thema’s, zoals huwelijk (van grootouders), de onvermijdelijke WOII en de transformatie van het leven daarna als gezin in Glasgow en Hamilton.

De liederen worden doorweven met ingesproken tekst door Rena Newall tijdens haar verblijf in het hospitaal vanwege kanker en de herstelperiode daarna die samenviel met de isolaties rond Corona. Andy Jones  en Andres J. Newall zorgen voor de instrumentatie, maar welke instrumenten er ingezet worden ontbreekt.

Ik ontdek gitaar, keyboards, drums, bas, maar verder geen bijzondere uitgesproken folkinstrumenten. Muzikaal zou ik het ook geen typisch folkalbum noemen, eerder pop, zeker die met de drummachines en de discoachtige klanken. Geen hoogvlieger deze My Lucky charm.

Met gitaar, fiddle en bodhran en drie stemmen brengt dit trio eenvoudige folk, die hangt tussen de McCalmans en The Pogues in. Verwacht geen instrumentale hoogstandjes: de gitaarbegeleiding is simpel met volle akkoordbegeleiding, de violist speelt een lekkere deun en dat geldt ook voor de niet al te inventieve bodhranbegeleiding. Op het menu staan traditionals naast hedendaagse folksongs en instrumentalen.

Gelukkig is het geen ‘best of Schottish folksongs en tunes’, maar bestaat het merendeel uit minder gekend werk. Met de zang in wat ruw Schots is weinig mis. Ondanks alle mitsen en maren komt het op cd behoorlijk uit de verf, maar dit is typisch een groep die in de kroeg of club pas echt tot zijn recht komt en waarvan je dan als herinnering aan een leuke avond een cd-tje meepikt. Maar waarom dat geijkte optreden in stereotype kilts? Het is me een raadsel….