Door Luther Zevenbergen
SFINKS, Boechout, 27 t/m 29 juli 2007
Het weer zat voor de organisatie niet mee, maar desondanks was Sfinks ook dit jaar weer een kleurrijk en gezellig festival.
Vrijdag begon al goed. Jarenlang had de organisatie de vrijdag gereserveerd voor Braziliaanse klanken en gelukkig hebben de programmeurs nu eens voor een ander thema gekozen. ‘Gypsyland Extravaganza’ heette het en dat was een goede zet. Met Mahala Rai Banda en Kocani Orkestar had het festival dan ook een prima affiche. Beide groepen weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Kocani Orkestar met pure balkan-brass en Mahala Rai Banda die deze stijl met een rock-benadering brengt. Beide bands waren goed op dreef en opende het festival op gepaste wijze.
Wat mij betreft lag de nadruk van het festival op de zaterdag, want op die dag werd de fijnproever op veel moois getrakteerd. Dat begon al vroeg in de middag met Laurence Revey. Zij stond enkele jaren geleden ook al op het programma. Toen werd ze nog begeleid door enkele muzikanten. Nu deed ze het alleen gewapend met een effecten-unit, een loop-sampler en haar stem. Ze bouwde met haar stem een drone op waarover ze haar mystieke melodien kon laten uitwaaieren.
Treck was de Albanese groep die de luisteraar verder meevoerde op een onvergetelijke wereldreis. Middelpunt van het trio was de zanger/klarinettist die melancholische klanken bracht die doen denken aan muziek uit de Epiren.
Mukhtiar Ali uit Rajasthan is nog een onbekende. Bij muziek uit Rajasthan denk ik aan zigeuner-muziek met allerlei dans en acrobatiek. Maar Mukhtiar Ali zingt Qawali. De sufi-muziek die we vooral uit Pakistan kennen, maar dus ook in het Noord-Westen van India gemaakt wordt. Mukhtiar Ali zingt gepassioneerd, loepzuiver en met een flinke portie ‘soul’. De percussionisten zetten een felle, gedreven beat neer. Nu heb ik al meer mogelijke opvolgers van wijlen Nusrat Fateh Ali Khan zien langskomen. Maar wat mij betreft wordt dit Mukhtiar Ali. Een van de hoogtepunten van het festival.
In de avond was het vooral Hoba Hoba Spirit die mijn bloed sneller deed stromen. In het programma werden ze gepresenteerd als een mix van hardrock, gnawa en chaabi. Daarmee wordt de groep toch wat tekort gedaan. Ze zijn eigenlijk meer de Mano Negra uit Casablanca. Rock, funk, ska, punk gecombineerd met traditionele Marokkaanse stijlen zoals gnawa, maar vooral chaabi. De groep weet echt een spetterende show neer te zetten.
Op zondag was het hoogtepunt eigenlijk al aan het begin van de middag. Ghada Shbeir uit Libanon bracht a capella religieuze gezangen. Prachtige Arabische melodielijnen in zijn meest zuivere en pure vorm.
Badila een Frans groep met Iraanse en Indiase muzikanten viel me wat tegen, aangezien ik hier toch erg benieuwd naar was. De instrumentatie was niet slecht, maar steeg nauwelijks boven het gemiddelde uit. Ook de zanger kon mij niet echt overtuigen. Vrijwel gelijktijdig met Badila op het grote podium speelde Mukhtiar op het kleine openluchtpodium. Een kritische luisteraar die even heen en weer liep kon het kwaliteitsverschil duidelijk horen.
In de vooravond speelde de Libanese oud-speler Rabih Abou-Khali, ik vind het moeilijk daar iets aardigs over te zeggen aangezien ik nooit zal wennen aan zijn academische muziek-opvatting.
Over de hele linie was het weer een goed festival, afwisselend en met leuke muzikale verassingen.
datum: 31 JULI 2007
