Door Luther Zevenbergen
SFINKS, Boechout, 27 t/m 30 juli 2006
Sfinks is doorgaans het festival, waar de echte liefhebber van muziek uit alle windstreken, volledig aan zijn trekken komt. De programmering was ook dit jaar in de breedte weer zeer goed verzorgt en ook mensen die er verstand van denken te hebben konden weer aangenaam verrast worden.
De aftrap was op donderdag, traditioneel de dag voor de lokale bezoeker, en op deze avond stonden er groepen die verderop in het weekend zouden terugkeren. Vooral met MBarka Ben Taleb en Dulsori deed de organisatie een goede keuze. MBarka, de in Napels woonachtige Tunesische zangeres zou op de zaterdagmiddag voor een van de eerste echte hoogtepunten van het weekend zorgen met haar eigenzinnige en opzwepende mix van Napolitaans en Arabisch repertoire. Ook het Zuid-Koreaanse Dulsori zette een spetterende show neer met hun fysieke percussie. Bijzonder was het nummer waarin op theatrale wijze een schilderij op een groot laken werd gezet. Vrijdag was de Braziliaanse avond en met mindere goden als Samba de Coco en Leandro & Bateria da Mangueira werd zelfs de echte Braziliaanse liefhebber niet verrast.
Op zaterdag begon het meteen goed met 3 Sisters in de clubtent. Drie zangeressen die alledrie vanuit een andere (respectievelijk christelijk, sufistisch en boeddhistisch) religieuze traditie gezangen ten gehore brachten. Daarna waren eerder genoemde MBarka en Ensemble Khan Bogd uit Mongoli aan de beurt. Khan Bogd bracht prachtige muziek uit de Nomadische volksmuziek van dat land, uiteraard met de karakteristieke keelzang. In de avond was het vooral het Spaanse 08001 dat de show stal. De groep imponeerde met een chaotische maar aanstekelijke mix van Arabische en Afrikaanse muziek met reggae, soul en rock. Leuk ook dat er een boombal was geprogrammeerd. Hiermee laat het festival weer eens zien niet star te zijn. Wereldmuziek kan natuurlijk ook gewoon uit Vlaanderen komen.
De zondag was toch de beste dag van het festival. Aurelia maakte grote indruk met de bijzondere brug die zij sloegen tussen folk en klassiek. In de middag was het de beurt aan twee Marokkaanse groepen, Oudaden en Roudantiates, die beiden uit het berber-repertoire putten. De avond was voor de artiesten van naam en/of faam. Salif Keita liet weer eens zien dat hij nog steeds een spetterende show kan neerzetten. Dat hij zo zou rocken was tegen de verwachting in, van zijn meest recente, meer ingetogen werk. Yasmin Levi was een waardig afsluiter van het programma in de concerttent. Haar sober gearrangeerde Spaans/Joodse muziek gaf haar alle kans om met haar indrukwekkende stem het publiek bij de keel te grijpen.
Grote tegenvaller van het festival was Anoushka Shankar (inderdaad, de dochter van). Ik zag haar een jaar of vijf al eens met haar vader en was toen al niet erg onder de indruk, maar ze was destijds nog jong en heeft intussen genoeg gelegenheid gehad om te rijpen. Dat ze geen klassieke ragas brengt, maar een brug naar de moderne tijd probeert te slaan middels elektronica lijkt een logische keuze. Het resultaat is echter een vrijblijvende vorm van muzak die alleen overeind werd gehouden door de prima tablaspeler. Haar sitarspel is ver onder de maat. Ze werkt zich haastig door de langzame delen terwijl de snelle passages vaak ongedefinieerd zijn. Conclusie moet zijn dat ze hier alleen stond vanwege haar (vaders) naam.
datum: 1 augustus 2006
