Sido Martens – Weerbarst

Weerbarst
(2016 sm, www.sidomartens.nl)
Was het de voorzienigheid? Anders dan hij gewend is besloot Sido Martens ruim op tijd te beginnen met het maken van opnames voor zijn nieuwe cd. Half juni startte hij en een krappe twee maanden later waren dertien liedjes vastgelegd.
Ruim vóór op schema sloeg het noodlot toe: Sido werd flink ziek en was niet in staat om zelfs maar aan het project te dénken. Toen hij twee maanden daarna weer opgekrabbeld was, besloot Sido dat het er in het lopende jaar toch maar van moest komen. Geen liedjes meer erbij. Gewoon, zoals hij het had achtergelaten. Hubert Heringa (viool, saxofoon, bugel) en Lielian Tan (slagwerk) fungeerden daarbij ditmaal als de muzikale kompanen. Sido Martens verzorgt, naast zang en gitaar, de Ebow-, banjo- en mandolinepartijen.
De poëtische teksten laten de zanger/instrumentalist normaal gesproken al niet kennen als een ‘Vrolijke Frans”, maar op Weerbarst lijkt alles extra wrang, vervreemdend en wanstaltig. De omgekeerde kleuren op de foto’s in het bij de cd behorende boekje, benadrukken die andere kijk op de alledaagsheid. Alle teksten werden er ook in opgenomen, en dat is een meer dan welkome aanvulling. Het is beslist de moeite om teksten zoals Mank, Verzoening en Stort te lezen buiten de context van hun muzikale omlijsting. Bij mij levert dat een stortvloed aan beelden op.
Ook de uiterst sobere muzikale invulling zorgt voor een automatische focus op het sfeergevoel dat de teksten uitademen. Het is niet moeilijk om je voor te stellen dat er luisteraars zijn die afhaken bij dit haast apocalyptische woordenspel. Maar de aanhouder wint, glorieus.

Scroll naar boven