Snaarmaarwaar – Lys

Lys
(Trad Rekords, TRAD 024)

Bijna twintig jaar reeds vaart er een muzikaal schip onder deze vlag. Maarten Decombel (mandola) en Jeroen Geerinck (gitaar) waren er van het eerste uur bij, terwijl Ward Dhoore (mandoline) iets voor het verschijnen van het derde album B.L.O.C.K, ondertussen reeds negen jaar terug, Peter-Jan Daems kwam vervangen. Op hun kersverse, die luistert naar de naam LYS, refererend naar het krinkelende en winkelende parcours dat de meanderende Leie aflegt tussen Deinze en Gent.

Dit labyrint van oude en nieuwe armen staat symbool voor de weg die ze zelf ondertussen aflegden in hun eindeloze zoektocht naar nieuwe, geïnspireerde en inspirerende melodieën, niet in het minst in de fragiele mazurka Fleur de Lys. Het werd ook een terugkeer naar de essentie, drie instrumenten rond één microfoon bij manier van spreken. Zo herontdekken ze het mysterie, en wij samen met hen, van het pure samenspel in hun diversiteit aan snarenklanken. Deze versmelten zich dusdanig met elkaar dat het onmogelijk wordt uit te maken wie welk rifje en wie welke melodie in gang zet. Een ode dus aan de akoestiek van hun instrumenten en de magie die de bouwer ervan er wist in te leggen.  

In tegenstelling tot op hun vorige, waar meer gekozen werd voor een rijke inkleding door andere instrumenten, zware overdubs en complexe gelaagdheden, is zuivere soberheid en subtiliteit hier de troefkaart. De negen danscomposities zijn van de hand van Maarten en vertellen elk hun eigen verhaal, inclusief de postume hommage-wals voor de Waalse zanger-kunstenaar Julos Beaucarne. Geboren en getogen aan zee levert dit gegeven Decombele wel vaker inspiratie voor vertellende instrumentalen. Zo verwijst Black Frost naar de ijslandvaart en het gevaar van het aanvriezen van de masten, waardoor menig schip kapseisde, terwijl de scottisch Kopstekker dwars door de golven snijdt, recht richting bestemming.

Er wordt bewust eens niet gekozen voor diepe grooves, zodat zelfs in een bourrée als Planchemouton tederheid in de verleiding het voortouw neemt. In de slängpolska Nomis stappen de kompanen mee in Maarten’s herinneringen aan de superheld uit de voor-het-slapengaan-verhalen van zijn vader. Dubio vormt een muzikaal pleidooi voor meer twijfel en vooral genuanceerdheid in een gepolariseerde wereld.  Vrolijke bosa novaklanken komen ons tegemoet in Divina Flor, verwijzend naar een van de kleurrijke personages uit Kroniek van een aangekondigde dood van Gabriel Garcia Marquez, waarna de bloei van de Japanse kerselaars finaal het eind van de winter aankondigt in Fugenzo.                               .  

Aan een stevige portie melancholie ontbreekt het hier uiteraard niet. Die draagt wezenlijk bij tot het scheppen van een intimiteit en geborgenheid die zowel het luister- als dansplezier, en ongetwijfeld ook het speelplezier van de meesters enkel ten goede komt. Less is much more is in deze een onweerlegbaar statement.

Website: www.snaarmaarwaar.be

Scroll naar boven