Solitary company
(Fluff & Gravy Records FNG068)
De folk noir van Son Of The Velvet Rat zag in 2003 het daglicht toen Georg Altziebler en Heike Binder, beiden uit Oostenrijk, de handen ineen sloegen om in eerste instantie instrumentale muziek te maken. Het tweetal vertrok naar California waar Altziebler zich steeds verder ging toeleggen op songwriting.
Het meeste recente album Solitary Company klinkt alsof je naar een film noir kijkt. Altziebler heeft een aparte stem, die bij vlagen doet denken aan die van Mike Scott van The Waterboys. De songs hebben stuk voor stuk een zekere spanning in de gelederen, voornamelijk veroorzaakt door de orgels, accordeons en theremin van Binder die heel subtiel laagjes toevoegt aan de arrangementen. Een singer-songwriter-setting met een gitaar in de basis wordt iedere keer uitgebouwd tot fraaie muzikale en spannende composities met een breed spectrum van Americana en roots effecten.
The Only Child lijkt deels gebouwd op het akkoordenpatroon van Hey Joe in de versie van Jimi Hendrix. De lange orgelakkoorden creëren een denkbeeldig landschap, terwijl het meerstemmige refrein terug doet denken aan hippietijd. De filmische sfeer van dit album laat je dolen op de grote vlaktes en prairies van Amerika, het lijkt alsof Altziebler en Binder je aan de hand meenemen naar een wereld vol melancholie, nostalgie en moderne duistere westerns.
Met een aanzienlijke groep gastmuzikanten wordt een fraai en knap staaltje muziek neergezet, waarin iedere keer weer nieuwe patroontjes en geluidjes te horen zijn. Een zogenaamd groeialbum, met als enige kanttekening dat de ingetogen rauwe zangstem van Altziebler je moet liggen.
