La danse est enivrante
(KLAM records KR14)
Je kan de Bretonse groep Spontus niet verwijten dat ze oubollig of conservatief zijn. Elk nieuw album is weer een verrassing. De groep is inventief, creatief, progressief. Zo werkten ze bijvoorbeeld samen met Manu Sabate en hun voorgaande album was de weergave van hun muzikale bijdrage aan een theatervoorstelling.
Spontus brengt geen recht toe recht aan andro’s, gavottenn, plinns, walsen, marsen etc schreef ik nog over het kwartet met betrekking tot hun voorgaande cd. Dat geldt min of meer ook voor deze La danse est enivrante, want de syncopische ritmen en variaties, de melodische zijsprongen en meer klinken net zo goed door op deze cd.
En toch: waar voorheen de muziek strikt instrumentaal werd gebracht, staan de vocalen op deze cd in de schijnwerpers. Voor het eerst zingen de vier heren uit volle borst. Dat doen ze meer dan voortreffelijk. Door de – meestal – unisone samenzang lijkt het soms alsof je naar een groep uit Quebec luistert.
Met La danse est enivrante keert de formatie terug naar de fundamenten van de festnoz dansen. De kan-ha-diskan (zang en herhaalzang) wordt uitgebreid beoefend, al kunnen ze het niet laten om er, zoals in Les vacanses de Mr Joe #3, af en toe een strikte instrumental tussendoor te gooien. De zangers krijgen even rust, de dansers niet.
In de uitvoering klinkt Spontus meer transparant, maar vooral meer akoestisch. Al komt zo nu en dan de elektrische gitaar (Erwan Berenguer) weer heerlijk krachtig naar voren. Het spel van de twee Paranthoëns (Alan op viool en Youen op diatonisch accordeon) slingert om de melodielijn heen, waarbij Yann Le Bozec met zijn contrabas zorgt voor het swingende element.
Wil je hedendaagse Bretonse folkmuziek horen, dan kan je niet meer om Spontus heen. Zeker niet als ze een plaat uitbrengen die nauw gelinkt is met de traditie, maar louter eigen(tijdse) composities bevat.
