Må jeg holde din hånd
(Go’Danish folk music, Xango Music Distribution, GO2021)
Met Stundom zitten we stevig gebeiteld in de essentie van Scandinavische traditie. Geïnspireerd door de traditionele dansmuziek, en deze verbindend met deze van de klassieke kamermuziek, met toevoeging van een aantal hedendaagse symfonische elementen, slaagt dit trio er wonderwel in een heel rijke muzikale wereld te ontvouwen.
Eigenlijk vormen ze een uitbreiding van het in 2015 ontstane duo Elmøe & Hoffmann, dat heel snel de harten binnen de Europese folkscene wist te veroveren. In 2017 trokken Emma Kragh-Elmøe (viool, altviool, zang) en Villads Hoffmann (cittern, mandoline, musix box, zang) aan de kraag van de begenadigde pianist Julian Svejgaard om een nog creatievere muzikale chemie te ontwikkelen en hun melodieën nog meer verfijning te verschaffen op hun debuutalbum Vandkanten.
Sindsdien bleken ze onafscheidelijk te zijn en drong een naamsverandering zich op. Emma slaagde er ondertussen in om de jongste genomineerde ooit te worden voor de ‘artiest van het jaar’-prijs op de Danish Music Awards Roots. Na een EP werd het tijd voor een volwaardig album, met als centraal thema de durf om met de ogen wijd open het leven in te springen, ongeacht het risico, telkens de hand reikend naar de anderen.
Ze kozen hierbij radicaal voor een bloemlezing eigen composities waar iedereen zijn bijdrage toe leverde. Desalniettemin vloeien ze naadloos over in elkaar en onthullen zo een eigen groepsidentiteit. Ze vertrekken vanuit perioden in hun leven die een grote impact op hen hadden. Ze laten de luisteraar de vrijheid ze zelf te benutten op de manier die hem het beste lijkt. De uitdaging bestaat er voor hen in om vanuit de zuivere akoestische inbreng steeds nieuwe wegen te vinden om hun meeslepende muzikale universum steeds opnieuw te verbreden.
Dit album groeit dan ook naarmate je hem meer beluistert, want net hierdoor openbaren de complexere en diepere structuren binnen de diverse laagjes zich steeds meer, en telkens toch weer anders.
Nu eens mijmerend en bedachtzaam, zonder aan lichtvoetige speelsheid in te boeten, en vooral heel melodieus. Voor het licht melancholische, door haar gecomponeerde titelnummer neemt Emma zelf achter de piano plaats, die ze vervolgens inruilt voor haar viool. Onregelmatig tikt de regen in Regnfaldet, dat een nieuwe herfst aankondigt. Soms klinkt het ook enigmatisch, zoals in net als het vorige door Julian geschreven Fotorama. Heel af en toe, zoals in Villad’s Gamle ven (‘Oude vriend’) voegen ze enkele sobere vocalen toe aan hun palet. Hij tekende ook voor Belvedere, waarin de stemmingswisselingen nazinderen, die nu eens heel ritmisch, dan weer legato gedragen worden, en ons vervolgens leiden naar de barokke wereld van Bach. Emma maakt de cirkel rond met haar Gådehjerte voor viool en muziekdoos, als een soort eindgeneriek van een film.
