(Nordic Notes NN181)
Eindelijk weer eens een nieuw solo album van de IJslandse bard Svavar Knutur. Alhoewel nieuw… en solo… Ahoy! was oorspronkelijk bedoeld als eenmalig project waarin Knutur terugblikt op zijn carrière en zijn eigen ervaringen in het leven. Dat deed hij op Ahoy! Side A met herinterpretaties van eerder verschenen songs, aangevuld met een paar nieuwe.
Maar hij vond dat hij nog niet klaar was en voegt daar nu met dezelfde opzet Ahoy! Side B aan toe. Hij stripte oude(re) songs en voorzag ze van nieuwe arrangementen. Die worden uitgevoerd met in totaal 30 gastmuzikanten. Gelukkig niet allemaal gelijktijdig. Enerzijds is het een zeer transparant album met bijvoorbeeld het in het IJslands gezongen Refur met een heerlijk vocaal koor dat zijn solozang en eenvoudige gitaarbegeleiding ondersteunt. De eenvoud en de mooie lyrische melodie maken de schoonheid.
Openingstrack November begint ook als een troubadourssongs met fraai stringkwartet arrangement met diepe celloklanken, maar halverwege keert de sfeer naar meer elektronica en die typische IJslandse folkrocksound. Ook Januar is gebed in die karakteristieke klanken. Een wat gelijkende opbouw kent The tide is rising, al is hier sprake van minder of geen elektronica, maar wel orkestpower. Naast die sterk dynamische songs laat Knutur ook zijn meest emotionele kant horen, zoals in het trieste en ingetogen Emotional anorexic. Maar ook hier weer het knap spelen met dynamiek om voldoende spanning in de song te brengen. Impossible straalt onbereikbaarheid uit, maar is desondanks een gekoppeld aan een vrolijke melodie.
En is het zelfspot, ongebreideld optimisme? Want hoe kan je een lied met als titel A glorious catastrophe van zo’n opgewekte melodie voorzien. Om vervolgens af te sluiten met een echt drama in het door strijkkwartetten klassiekerige While the world burns. Svavar Knutur als een eigentijdse Leonard Cohen kan dat als geen ander en daarmee zet hij zichzelf opnieuw in de schijnwerpers met een zeer genietbaar album.
