 |
III
(Realworld CDRW223)
Op bepaalde dingen val je regelmatig terug, ondanks of juist omdat je weet wat voor vlees je in de kuip hebt. Je komt niet voor teleurstellingen te staan, doch evenmin voor verrassingen. Een goed, lekker bier, een heerlijk gerecht voor een maaltijd, wellicht zelfs een type auto of een bepaalde reparateur. Noem maar op.
Voor muziek geldt dat ook. Neem nu de Ierse-Amerikaanse superformatie The Gloaming. Over hun voorgaande cd Live at the NCH schreef ik al: ‘Het is een gekend concept van de formatie: een bijna klassiek aandoend begin met een vertraagde jig, reel of welke uptempo melodie dan ook, waarbij diverse klanknuances naar voren komen. De dynamiek neemt subtiel toe, waarna de boel losbarst in een orkaan van stevig en uptempo gespeelde melodieën… met de standaard aanpak van nummers is de verrassing er wel een beetje van af. Het blijft desondanks genieten’.
Je zou het zo op het derde studio-album kunnen plakken. Want al bij de eerste tonen komt de Aha-erlebnis. Wel is die openingstrack Maeachan Rudai wat vreemd. Iarla O Lionaird zingt niet, maar declameert het gecomprimeerde gedicht van Liam O’ Muirthile. Athas is een tweede gedicht dat door het vijftal van muziek wordt voorzien. Het aantal songs (met Reo, My lady who has found the tomb unattended en het indrukwekkende Amhran na nGleann) staat in evenwicht met het aantal tunes. In de songs is er die hypnotiserende, mysterieuze sfeer met soms spaarzame, subtiele begeleiding, terwijl de tunes uitblinken in dynamiek, spanningsvolle arrangementen en een dosis power.
Een minpuntje dan toch is dat ik het instrument van de voortreffelijke gitarist Dennis Cahill in de mix te ver naar achter gedrongen vind, soms zelfs niet te ontwaren. De piano (Thomas Barlett), overigens zeer belangrijk, overheerst naar mijn idee. De fiddle en hardanger komen daar wel bovenuit.
