Tjane – Brabantlied

tjane

Brabantlied
(Fuaime FUA1601)

Direct bij de eerste tonen weet je het al: dit is Tjane. De groep heeft een uniek geluid. Jiroh Matulessy (bas) en René Welschen (drums) creëren een vette basis met funky, maar soms ook retestrakke ritmen. Arjan van Tricht vult het geluid middels de keyboards en synthesizers. Jenny van Diggelen zorgt voor de soli op fluit en whistles en good old Guy Roelofs zelf zet dit keer gitaar, bouzouki en nyckelharpa in. Bescheiden, want eigenlijk nergens treed zijn klank op de voorgrond, maar subtiel gemixt in de door Roelofs zelf geregistreerde en gemengde cd.
De uitvoeringen worden vertolkt in een smeltkroes van invloeden uit de pop, rock, jazz en uiteraard de volksmuziek. Tjane goochelt – of wellicht ‘tovert’- met staccato ritmen, breaks, stops, accentueringen en gooit daar een melodisch vloeiend sausje overheen.  De moord te Gemert  is wel een fraai voorbeeld: een vlotte melodie met een funky ritme als basis. En Wannes en Nele/De kuyper in het donker dan. Een lekker swingende instrumental in een Caribische tropische ritmeverassingen.  Zeer fraai is De gewonde ruiter,  een van die fraaie balladen, waarbij Tjane het dichts tegen de  ‘traditionele’ folk blijft. Heerlijk is ook het lied dat naam gaf aan de groep. Tjane wordt –als ik het goed ontleed- alleen gespeeld met keyboards en dwarsfluit, maar wel aangrijpend mooi.
Ik kan me voorstellen dat folkliefhebbers Tjane té ver vinden gaan in hun moderne benadering van folk. Soms is het gepolijst (met name door de toch knap ingezette klavieren) en wat glossy door de funky basis. Maar juist daar ligt ook de kracht: uniek, enig, herkenbaar.
En wel degelijk komt de volksmuziek op de voorgrond. Zeker op Brabantlied, waarin Roelofs louter teksten en muziek uit zijn geboortestreek en leefomgeving selecteerde uit oude liedboeken en databanken en die vervolgens vanuit die historie naar het hier en nu transponeert. Dat geeft soms wel eens wat wrijving, zoals in De wolfsklem, waarin ik de oude tekst niet vind synchroniseren met de modern vormgegeven uitvoering van de melodie.
De vocalen op Brabantlied worden verzorgd door Nele Martens. Haar Brabants-Vlaamse tongval maakt de teksten – uiteindelijk allen Brabants – geloofwaardig, maar ik ben geen liefhebber van haar stem. De sopraan mist kracht en inhoud, is timide, maar wel zuiver. En echte smet  is dat de trackvolgorde op de cd hoes niet klopt met de muziek die gebrand is. Tjane heeft het opgelost met een inlegvel, maar ik zou bij een volgend project toch maar eens goed met de drukker praten…

Scroll naar boven