 |
Jamais vu
(Jansen records 094CD / Pias)
Vijf songs op een mini cd. Vijf opnieuw bewerkte liedjes van eerdere opnamen. Drie akoestische versies met voornamelijk akoestisch gitaar, hier en daar een banjo, fiddle en wat percussie van aanvankelijk elektrische uitvoeringen afkomstig uit het album No offending borders. Ze worden aangevuld met twee elektrische van oorspronkelijk akoestische versies van de debuut-cd.
Je kan het een tussendoortje noemen van Torgeir Waldemar, de Noorse equivalent van Neil Young. Zelfs de titel refereert aan een album, lang geleden, van de Canadees, samen met zijn maten Crosby, Stills en Nash. Waar deze een ervaring opnieuw beleefde, doet deze Waldemar dat op zijn geheel eigen wijze, maar dan niet terug- maar vooruitkijkend. Tijdens de tournees gingen opgenomen nummers leven, werden aangepast, kregen een andere invulling. En dat resultaat hoor je op deze Jamais vu. Van het country/bluegrass achtige Among the low tot de swingende eruptie in Take me home.
En mag je dit nu onder de noemer folk scharen? Is folkmuziek niet het opnieuw bewerken, verwerken met hedendaagse invulling, eigentijdse invloeden, herinterpreteren van liederen en melodieën in plaats van herhalen, kopiëren, naspelen, zelfs klonen? Dat deze Waldemar zijn eigen creaties van een opfrisbeurt voorziet doet niet ter zake. Folk van de bovenste plank, al mag je het van mij net zo goed (akoestische) rock noemen.
