Door Eelco Schilder en Marco Pol
TRAD.IT! de Oosterpoort Groningen 14 april 2007
Afgelopen 14 april vond er in de Oosterpoort te Groningen de vijfde editie plaats van het festival Trad.it! Een eigenzinnig festival dat zich richt op Europese roots muziek.
In voorgaande jaren wist de organisatie vaak met een sterk programma te komen en ook dit jaar beloofde de affiche mooie momenten. De Finse groep Suden Aika verzorgde de opening in de prettige kleine zaal. Met hun cd Unta lieten de vier zangeressen blijken tot de top van de Finse muziek te horen. Ook tijdens dit optreden werd er bij vlagen prachtig gezongen, vooral door de oudgedienden Tellu Turkka en Liisa Matveinen. Toch wilde het optreden zelf maar niet pakkend worden. Dit vooral door de schuchtere podiumpresentatie en de enigszins tuttige uitstraling. In de kelder van de immer duistere gewelven van de Oosterpoort zorgde de Schotse Anna Massie en haar twee companen voor een onderhoudend optreden. De reels, jigs en gezellige babbels vielen goed bij het publiek.
De Letse formatie Ilgi maakt al jaren mooie cds, maar heeft nog nooit in Nederland opgetreden en is ook in de ons omringende landen zelden te zien. De groep heeft een bijzonder eigen geluid dat niet voor iedereen is weggelegd. De eigenzinnige stem van leadzangeres Ilga Reizniece riep tegenstrijdige reacties op in de zaal Ik vind haar stemgeluid juist een van de waardevolste elementen in de groep. Het duurde even voordat de geluidstechnici de balans wisten te vinden. De drums en bas waren veel te nadrukkelijk aanwezig waardoor het geluid van de Kokles (Psalter) en Dudas (Letse doedelzak) amper waren te horen. Toen deze balans er eenmaal was kwam de rijkheid van de muziek een stuk beter naar voren en werd dat deel van het publiek wat de eigenheid van Ilgi waardeerde ondergedompeld in een intrigerend luisterspel. De Servische formatie Earth Weel Sky Band hield in de foyer het publiek bezig met zigeunermuziek, vermengd met vleugjes pop en jazz. Gezellig bij een pintje, maar zeker niet opzienbarend en nogal clichmatig. De akoestiek in de foyer is daarbij ook bepaald niet geweldig, het geluid is snel uit balans. In de kleine zaal speelde het Franse Dites 34 moderne jazzy bewerkingen van Bretonse danstunes. Strakke, swingende muziek, met een hoofdrol voor sopraansax en accordeon. Voor een deel van de bezoekers wat te modernistisch ingevuld.
Een klein deel van het publiek daalde weer af naar de kelder voor het Finse trio Ampron Prunni. Voor groepen met pure luistermuziek zijn de onrustige omstandigheden op een festival altijd lastig op, maar hun bewerkingen van Finse traditionele melodien op viool, harmonium en nyckelharpa waren desondanks boeiend. De baskische accordeonist Kepa Junkera was de enige redelijk bekende naam op het affiche. Zijn sextet leverde een energiek en onderhoudend concert af. Junkera weet zich, zonder veel woorden, goed te presenteren en is niet wars van enig effectbejag, waardoor sommige nummer wat te lang werden doorgetrokken. Maar zijn toegankelijke muziek en attractieve manier van spelen, in combinatie met de visueel leuke txalaparta (soort mega-xylofoon) wist de grote zaal tot het einde gevuld te houden. Cochon Bleu mocht met een thuiswedstrijd in de foyer de zaak afsluiten. Met hun eigen opgewekte cajunstijl, en speciale gast Harry Niehof, werden de stilaan wegdruppelende bezoekers uitgeleide gedaan. De programmeurs van Trad.it! hebben opnieuw lef getoond. Geen risicoloze invulling met grote (Ierse) namen, maar eigen(wijze) visie. En de bezoekersaantallen toonden gelukkig aan dat de formule nog niet uitgewerkt is.