Momentum
(Appel Rekords APR 1371)
Sinds een excellente beoordeling in ons Britse zusterblad fRoots gaat het crescendo met de drie broers Dhoore. De persbijsluiter van de cd beschouwt Momentum als een beslissend ogenblik, een nieuwe kans die wacht om gegrepen te worden. Ik zou niet weten welke moment en welke verandering dan. Want Momentum is een logische voortzetting van de voorgaande twee schijven, met de herkenbare Dhoore sound middels draailier, accordeon, gitaar en zang. Ja, er wordt zo nu en dan een mandoline ingezet, maar die aanpassing in marginaal. De muziek is nog steeds grotendeels van eigen hand, aangevuld met een paar bewerkte traditionals en op deze cd een paar teksten van Marc Hauman, voorzien van eigen muziek.
Meestal impliceert geen vooruitgang (of verandering) stilstand. Maar daar is bij Trio Dhooge geen sprake van. De uitvoeringen zijn ontdaan van de eerste wankele stappen, zijn volwassen en toch fris, spontaan, aansprekend, boeiend. Technisch heeft het drietal zich duidelijk ontwikkeld, maar ook de coherentie is gegroeid. Die versmelting is al hoorbaar vanaf de eerste openingsnoten in Transatlantic Groove, een lekkere, vlotte melodie waarbij dan de trekzak en dan de (alto?)draailier het voortouw neemt en de gitaar als altijd de sterke basis vormt. In de titelsong en Huiswaarts, een zeer knappe air, treedt de gitaar wat meer op de voorgrond. Endless dancing, Gepetto/Pinokkio, The Goderich Tornade zijn voorbeelden van heerlijk beklijvende melodieën.
De drie teksten van Hauman zijn sterke staaltjes van dichtkunst, maar illustreren wel het zwakke punt van Trio Dhoore, namelijk de vocalen. In twee gevallen – Eb & Vloed en Spelemei – worden ze door de broers zelf gezongen. Ik mis wat diepgang en kracht. Het verschil met Wat vooraf ging, een soort muziografie over het trio, is groot. Hier neemt Hauman zelf de honneurs waar, al doet hij dat voordragend en niet zingend…