Philharmonie Haarlem
Haarlem heeft een prachtig concertgebouw, dat gebouwd is in 1872 en recentelijk geheel is gerestaureerd. De mooie oude zaal is voorzien van een knap staaltje moderne architectuur en draagt voortaan de naam Philharmonie. Om het einde van de renovatie te vieren werden drie bekende Haarlemmers gevraagd er een concertavond te organiseren. Zo bracht bijvoorbeeld Boudewijn de Groot in een marathonvoorstelling alle door Lennaert Nijgh en hemzelf geschreven nummers. Maandag 19 december was het echter de beurt aan Leoni Jansen, die er voor koos tijdens deze avond haar vijftigste verjaardag te vieren. Voor deze gelegenheid had ze muzikanten uit binnen- en buitenland uitgenodigd samen met haar muziek te maken.
Muzikanten die, op welke wijze dan ook, belangrijk waren tijdens haar muzikale carrire tot nu toe. Het resultaat was een mooie maandagavond met bijna drie uur afwisselende muziek. De avond verveelde geen moment en op een enkele kleine technische storing na verliep het zoals je iedere muzikant een verjaardag zou toewensen. Leoni Jansen zelf wist het publiek moeiteloos te boeien met haar mooie Keltische werk, maar ook door een lied van Wilmink te vertolken. Misschien een beetje onwennig, niet gewend in het Nederlands te zingen, maar het resultaat was er niet minder om. Behalve zijzelf zong ook Jeroen Zijlstra zijn prachtige lied ‘Breek’.
Pianist Polo de Haas, geen zanger maar wel uit Nederland, was een van de hoogtepunten van de avond. Jammer dat n van de geluidsboxen de zware tonen van de piano niet helemaal aan kon, waardoor er vervelende bijgeluiden de zaal ingeslingerd werden. Dit nam niet weg dat zijn compositie van laag naar hoog diep in het lichaam door wist te dringen. In schril contrast, maar niet minder fijn om naar te luisteren, stonden hier de vele swingende Afrikaanse bijdragen tegenover. De percussionist Ali N’Diaye Rose zorgde voor onnavolgbaar slagwerk, terwijl de Senegalese Omar Ka een duet met Leoni Jansen aanging en er zowaar een lied met hitpotentie voorbij kwam. Afrikaans hoogtepunt was de Ethiopische zangeres Minyeshu die al sedert een aantal jaren in Eindhoven woont. Wat een stem, wat een energie en wat een uitstraling. Haar performance doet me verlangen naar een opvolger van haar debuut-cd ‘Meba’. Eric Vaarzon Morel speelde nog een stuk sologitaar in Spaanse sferen. Onnavolgbaar, hoewel ik zelf meer van wat subtieler spel houd dan van het op effectbejag gericht ramwerk dat hij deze avond liet horen. Natuurlijk mag de naam van Annie Grace niet onvermeld blijven. De Schotse zangeres had te kampen met een weigerende microfoon, maar revancheerde zich prima, zowel in haar solonummer als in de muziek waarin ze de samenwerking aanging met de andere muzikanten.
Tot slot nog twee zaken die niet in dit verslag niet mogen ontbreken. Voor jonge ouders had Jansen nog de tip om de kinderen via de computerspelletjes voor muziek te interesseren. Vervolgens lieten haar twee zoons op piano en drum drie thema’s horen van het computerspel Mario. Verrassend sterk uit de hoek kwamen ook de meiden van She got game 3. Wat een prachtige stemmen bij elkaar. Zowel de solostukken als het aan het einde gezongen stuk van Vrttin stonden als een huis. Sterker nog, in samenzang deden deze vrouwen in niets onder voor de beroemde Finse band. Ik heb genoten van de manier waarop Leoni Jansen de zangeressen stond te bekijken tijdens de liederen van ‘She got game’. Daar straalde ze trots uit, emotie en “dat hebben jullie toch maar even mooi geflikt, meiden”. Laten we die laatste zin maar even terugkaatsen: “Dat heb je toch maar even mooi geflikt, Jansen!” Wat een heerlijke avond muziek, dit soort verjaardagsfeestjes gun je elke goede muzikant.
datum: 19 december 2005
