(Nordic Notes NN171)
Tornadon Silmässä – het oog van de tornado – is de tweede schijf van het zevental Vimma uit Helsinki. De groep begeeft zich op het snijvlak van ethnorock en progressieve folk, en verweeft invloeden uit de volksmuziek, pop, wereldmuziek naast jazz, klassieke kamermuziek en zelfs hiphop. De leden hebben diverse achtergronden, zoals klassiek geschoold instrumentalist, metal, streetdance en spoken word. Om van die mengelmoes een geslaagde en vooral consistente eenheid te maken valt niet mee, doch Vimma slaagt daar heel goed in.
De meeste composities zijn afkomstig van violist Pessi Jouste, terwijl de teksten grotendeels worden geleverd door zangeres Eeva Rajakangas. Die teksten – de Engelse vertaling is afgerukt – zijn niet wereldschokkend, wel poëtisch en klinken fraai in de begeleiding. Die bestaat naast twee violen uit gitaar/bouzouki/mandoline, toetsen (piano, hammond, harmonium), synthesizer, bas en drums.
Wat Vimma vooral niet doet is een brij aan geluid produceren. Neem een track als Sateenkaari ja ilmapallo, waar knap afwisselend verstilde en transparante gedeelten worden afgewisseld door stevige, meer rocky parten. Maar ook Kasveille is een rustige en goed gearrangeerd lied, waarin soms de staccato vioolpartijen domineren en dan weer fraaie keyboardklanken met subtiele klanken uit de elektrische gitaar. Vreemd, maar goed passend zijn de gesproken woorden in plaats van zang. Unohdetaan is de meest folky track met de viool in de hoofdrol. Op bepaalde momenten doet het me denken aan Arstidir, maar evengoed aan Renaissance en een zachtere vorm van het Nederlandse Within Temptation. Folk voor de toekomst?
