Imaginary people
(Free Dirt Records DIRT-CD-0113)
Viv & Riley zijn al enige tijd actief aan het front van de old-time en oude country muziek. Het eerste album werd onder de naam van Vivian Leva uitgebracht, gevolgd door een album met beider namen voluit. Nu is het kort en krachtig veranderd naar Viv & Riley, en heeft de muziek een opmerkelijke draai gemaakt. Waar het duo eerst duidelijk meekoerste op de klanken en sferen van Gillian Welch en David Rawlings, heeft het tweetal nu een andere kleur aan de nieuwe composities gegeven.
De mengeling van oude country en (vintage) popinvloeden pakt hier prima uit en zorgt voor een levendige set aan nieuw werk. Het album is wederom voornamelijk op de zang van Viv gebouwd. Haar stem is prominent en ook enigszins dominant, met de puurheid en het ongepolijste van een echte ‘wild west’ zangeres, zonder de gekende snikjes, maar juist laidback gearticuleerd. De songs zijn aards en organisch, en stuk voor stuk goed geschreven. Je hoort dat de twee goed aan elkaar gewaagd zijn.
Hun nieuwe klank is niet baanbrekend, maar heeft wel duidelijk een eigen kleur, al schemert het akoestische kale basislied er wel altijd doorheen, waardoor ze niet zullen vervreemden van hun live publiek. Het doet denken aan de aangeklede albums van Clive Gregson & Christine Collister die live enkel begeleid werden door het sublieme gitaarwerk van Gregson. Viv speelt gitaar, en Riley is thuis op meerdere snaarinstrumenten, dus live valt daar ook een kleurrijk palet van te maken. Op dit door Alex Bingham geproduceerde album spelen verder Andy Stack (drums, akoestische gitaar en orgel), Sam Fribush (keyboards en banjo), Whit Wright (pedal steel) en Bucket Bingham (extra zangstem) mee.
Meeslepende vocalen kleuren de drang om iets nieuws te maken, en de ballads zijn allen zeer geslaagd. Niet alle up-tempo songs pakken even goed uit, maar het album blijft ruim boven het maaiveld stand houden. Viv zingt de meeste lead-zang, maar Riley komt ook mooi naar voren in How to lose. In The long way doet Viv duidelijk haar best om mooi te articuleren. Chance Creek daarentegen is een instrumentaal werkje, The General blijft de meest interessante song. Het is allemaal eerlijke muziek en in grijze tijden als deze moet je iets doen om op te vallen tussen de grote hoeveelheid aan muziek die dagelijks het daglicht ziet. Wedden dat de kleuren die Viv & Riley neerzetten menigeen een goed gevoel zal geven?