Värttinä – Miero

Door Eelco Schilder

Miero
(Realworld 0946 346067)

Värttinä is in zijn ruim twintigjarig bestaan uitgegroeid tot het meest succesvolle muzikale exportproduct dat Finland ooit heeft voortgebracht. Dit komt niet alleen door de eigenzinnigheid van de muziekstijl, ook door de uitgekiende marketing en het niet schuwen van uitstapjes naar rock en andere zijn ze bij een breed publiek bekend.

Wat weinigen weten is dat Värttinä al vanaf 1983 actief is. De oervorm was een soort orkest van jonge muzikanten die zongen en de kantele bespeelden daarbij gekleed in keurige volkskostuums. Door de tijd heen, evolueerde de groep tot zijn huidige samenstelling: drie zangeressen en een band bestaande uit vijf mannelijke muzikanten. De kantele komt nog maar weinig in de muziek voor, het gaat nu om een heuse “pop” band die bloeit als nooit tevoren. Ze staan in Canada op het podium om de soundtrack te verzorgen bij een Lord of the Rings musical en nog maar net een paar weken geleden verscheen hun nieuwste cd Miero op het Realworld label van Peter Gabriel. Hun vorige cd Iki was voor mij een hoogtepunt in de carrire van de groep. Hier gingen ze terug naar de basis van hun muziek, de zang voorop met een sobere begeleiding van de muzikanten. Ze klonken weer even als in de tijd van Oidai en de cd Aitara. Dat het moeilijk is om na een succesvolle cd een opvolger te maken lieten ze al eens eerder zien. Na Aitara volgde het wat levenloze Kokko om over Vihma maar te zwijgen. Deze laatste cd werd geheel kapot geproduceerd en er bleef niets anders over dan een eentonige poging om toch vooral aan te sluiten bij de moderne muziek.
Met Miero is het helaas niet veel beter gesteld. Het is allemaal al eens eerder gedaan, de stemmen verrassen niet en klinken bij vlagen volslagen inspiratieloos. Sterker nog, de eerste drie keer luisteren heb ik de cd na een nummer of 5-6 uitgezet omdat de matte begeleiding en het eentonige geluid me hypernerveus maakten. De keren dat het wel lukte om de cd in zijn geheel uit te zitten merkte ik dat de gedachten gingen dwalen. De muziek sprankelt niet en leeft niet, de drum klink dof en de muzikanten lijken mijlen ver van de zangeressen af te staan.
Dit komt wellicht omdat de groep met deze nieuwe cd wil proberen ook in Canada en Amerika door te breken en dit meent te moeten doen met “middle of the road” klanken. Het is toch niet te hopen dat het Canadese en Amerikaanse publiek hier intrappen, stel je voor dat alle volgende cd’s ook zo gaan klinken. Nee, negeer deze cd en dwing op deze manier Värttinä om weer echt muziek te maken. Muziek waarin te horen is dat ze met plezier spelen en de luisteraar durven te verrassen. Ik ben een trouwe Värttinä fan sinds begin jaren negentig, toen ik de cd Oidai voor het eerst hoorde. Ik kreeg mijn twijfels in de tijd van Kokko en Vihma, toen revancheerde de groep zich sterk met Ilmatar en Iki. Ik ga er voor mijn eigen gemoedsrust maar vanuit dat dit dieptepunt de opmaat is voor wederom twee briljante cd’s die ergens in de komende vijf jaar zullen verschijnen.

Scroll naar boven