(By Norse Music 19802848222)
Wardruna bracht eind vorig jaar nog een dvd Live at the Acropolis uit. Lijkt me een ware happening om een show te zien en te horen van Noorwegens vooraanstaande paganfolkgroep op historische grond. Zouden de Griekse goden met hun even mythische Noordse equivalenten ingehaakt hebben op de dreunende, bezwerende klanken?
Slechts een paar maanden later verschijnt het zevende studioalbum Birna van de formatie. Wardruna baseert haar muziek op de oude Noorse mythologie, zingt in het oud-Noors en gebruikt ook traditionele, soms vrijwel verloren gegane instrumenten. Op dit album onder meer de bokhoorn, de Lur (een soort Noorse hoorn uit de Bronstijd) en de Mora-Harp, de Noorse variant van de Zweedse nyckelharpa. Naast lier en psalter is er een overvloed aan percussie instrumenten. Dat lijkt de muziek van Wardruna zwaar en haast deprimerend te maken, maar dat is slechts deels waar. Nummers als Hibjrnen en Jord til Ljos klinken luchtig en transparant.
De meeste tracks worden geïntroduceerd met – ik denk – samples of veldopnamen van natuurgeluiden, waarna de darkfolk losbarst. Soms duister en krachtig, zoals in Tretale, maar vooral door de vele, enigszins massale vocale partijen sjamanistisch en hypnotiserend aandoend. Het ruim 15 minuten durende epos Dvaledraumar is één lang duister en tegelijkertijd beklijvend muziekstuk met diverse kenmerkende elementen van Wardruna.
Naast leider, componist, zanger en multi-instrumentalist Einar Selvik en mede oprichter zangeres Lindy-Fay Hella, bestaat Wardruna op de cd Birna uit nog 5 aanvullende leden, die vooral zang en percussie en hier en daar wat andere instrumenten toevoegen. Een fascinerend staaltje dark/paganfolk uit het hoge Noorden.
