De Radio spuugt weer menselijke ellende uit die De Mens uitvoert namens hun hogere macht. De Mens die snel gelooft wat verhalenvertellers hen op de mouw spelden. Geloof zonder duidelijk bewijs, maar wel ten strijde gaan als nieuwe Kruisridders. Ik, als ongelovige, als darwinist, beschouw al die verhalen als een gevaar voor de wereldvrede en vooral als vervuiling van het milieu. Oorlogen zijn ook een gevaar voor de biodiversiteit.
Ik hou mij liever bezig met mijn muzikale agenda, want binnenkort is er een concert met Kees van der Poel met voor mij bekende begeleiders, waar ik van dichtbij mee van doen heb gehad via m’n folkcafé, nog georganiseerd in het Amsterdamse Bavohuis. Indirect dichterbij door m’n kortstondige lidmaatschap van Bert Aalbers’ Foo Foo band, m’n Morrisdansgroep en een eenmalig optreden bij de muzikantenworkshop die ik met Monique Lansdorp organiseerde. Genoeg ‘lijntjes’ om het concert mee te maken.
Kees zélf was ook lid van de folkgroep Wolverlei en ik had hun tweede album Wind tegen in m’n cd-speler. Een gebrande cd. In een opwelling wilde ik een origineel cd’tje. Dus op de fiets naar m’n dealer, die ook een tweedehands afdeling heeft. Kon ik dus misschien een goedkope cd-versie van dit prachtjuweel uit 1980 kopen.
Met een stijve nek van het turen (deze cd’s staan nogal moeilijk verticaal bij m’n dealer) krijg ik ineens – wat laat – een nieuwe gedachte: het eerste titelloze album van Wolverlei, ook al zo’n juweeltje uit 1978 is in 2010 door het muzikaal erfgoed label Fonos uitgebracht op cd, maar staat hun tweede album ook op cd? Fonos is wegens financiële zaken opgeheven, dus moet ik mij toch tevreden stellen met het brandexemplaar, bedacht ik mij teleurgesteld. Het is toch altijd een fietsritje van m’n huis naar m’n dealer, maar zoals elke junk moet een (muziek) junk ook moeite doen voor z’n middelen. Daar bij de tweedehands afdeling was m’n ‘doel’ weg en keek ik naar mogelijke vervanging om de fietstocht nog zinnig te maken. Maar nee, mijn teleurstelling was té groot. Ik klom de tweedehands kelder uit en begaf me naar de nieuwe folk- en Hollandse muziekafdelingen, tegen beter weten in.
Maar toch wilde ik ‘iets’, want je bent (muziek) junk of niet. Al eerder had ik het redelijk goedkope nieuwe album van de Ier Glen Hansard in m’n handen gehad, maar in een keuzegevecht had Martin Simpson toen gewonnen. Een geweldig album van een gast die ik sinds mijn ‘Sidmouthfestival dagen’ al volg. Zou ik dan Glen dan nu maar meenemen?
Mijn muzikale honger is de laatste tijd wat afgenomen, sinds ik bij mijzelf ontdekte dat mijn smaak met het klimmen der jaren wat is blijven hangen bij de jaren ’70 tot ’90. Is nieuw folkwerk toch wat minder voor mijn gevoel, behalve op enkele oude bekenden als Martin Simpson na. Een eerder album uit 2018 van Glen Hansard was wel bevallen destijds, maar veel draaien? Dat toch ook weer niet. Thuisgekomen met dit nieuwe exemplaar en over de speakers luisterend, hoorde ik geen folk, maar rock en ook geen folkrock, maar ook geen verkeerde muziek. Glen heeft een prima stem en er wordt uitstekend gespeeld door een grote groep muzikanten. De melodieën beklijven nog niet bij de eerste luisterbeurt; althans de meeste melodieën. Volgens de kritieken (van anderen) maakt Glen folk, rock en indie. Een goed album, dat goed geproduceerd is qua ‘geluid’. Maar ik heb meerdere draaibeurten nodig, met een andere innerlijke stemming van de dag.
Ik ging voor Wolverlei naar aanleiding van Kees van der Poel, die zélf een tijd geleden een nieuw album heeft uitgebracht, Dream guitar, dat ik op YouTube als fantastisch ervaar. Een hele mooie, warme, heldere sound en geweldige melodieën. Soms oude bekenden uit de Keltische hoek zoals Eleanor Plunkett, melodieën van de blinde harpspeler O’Carolan en soms mooie nieuwe deunen. Ja, deze muziek past veel beter bij mijn huidige muziekgevoel, dus ik denk dat ik het album wel zal aanschaffen bij de rasartiest zélf tijdens het concert. Bij gebrek van deze droom cd zet ik de gebrande Wind Tegen cd maar weer op, of de eerste Wolverlei Fonos-cd, want die is minstens zo tijdloos mooi.
Grappig, zoals de massa teruggrijpt naar krakerige grote schijven, waar je met meer moeite geluid uit moet halen, dan met de nieuwere techniek van het cd’tje met net zo’n helder geluid. ‘Warmer geluid‘ krijg ik dan als antwoord. Ik vind het best, maar ik ervaar het toch meer als een placebo of inbeelding. Óf mijn oren werken niet meer zo goed en dat kan. Naast ouderen zijn er nu ook veel jeugdigen die dover zijn geworden. Het geluid in de bioscopen is voor mij nu ook irritant harder geworden, terwijl ik bij mijn laatste bezoek nog geen gehoorversterkers had.
Nu maar weer naar de muziek zelf, want daar gaat het om.
Glen Hansard – All that was east is west for me now (Plain Records 2023)
Kees van der Poel – Dream guitar (Pan Records 2021)
