Na een dag, die bij mijn Morrisdansgroep bekend staat als ‘Day of the dance ‘, kwam ik tamelijk moe thuis van een lange drukke dag. De hele dag dansend en optredend door Nijmegen op de diverse pleinen met tussendoor een stevige ‘Belg’ tegen de dorst (ik drink doubles en porters) maakt dat ik mijn leeftijd tegen kom aan het eind van zo’n dag.
Er lag een pakketje achter de voordeur met een cd, dat New Folk Sounds mij had opgestuurd ter muzikale beoordeling. Een opdracht die ik altijd wel wil inwilligen. De ochtend ná die inspannende dansoptredens voelde ik dat ook mijn spieren de 70 jaar gepasseerd zijn. Enigszins brak besloot ik tegen het advies van mijn lichaam in toch een fietstochtje te maken, in plaats te gaan rusten. Zo hou je je lichaam actief en kun je genieten van de vroege zomerwarmte. De cd kwam later wel.
Nu, weer een dag later, vlak voor ons wekelijks Jeu de Boules middagje in het park, schuif ik het schijfje in het laatje en een aangename stem van ene Davie Anderson vraagt mijn opdracht-aandacht. Nooit van gehoord, maar de schare muziekmakers is eindelozer lang naar mate je ouder wordt. Veel muziek is een nét even andere uiting binnen lang bestaande muziektradities. Een mooi voorbeeld is de cd Bones of all men van Richard Thompson en Philip Pickett, samen met leden van Fairport Convention. Totaal andere uiting, want namelijk rockmuziek uit de baroktijd rond 1400, 1500. De hitmuziek uit die tijd op een hedendaagse folkrock manier gebracht in 1995. Nog steeds een instrumentaal favorietje van mij. Met leuke muziek in m’n hoofd fietste ik, met nog wat stramme benen, naar de Boulesvereniging…
Maar: Davie Anderson is een Schotse gitarist, bassist, singer-songwriter uit county Ayrshire. Een veelgevraagde muzikant. Niet wereldberoemd, maar wel vaak te vinden in pubs, landelijke folkclubs en ook buiten Schotland op tour door Amerika, Noord-Spanje of bij de beroemde traditionele feesten in Beieren. Davie haalt z’n eigen Schotse traditie weg bij de grote Schotse dichter Robert Burns, maar ook modern bij de band Big Country. Ook een stuk van Ewan Mc Coll laat zien waar de man staat. Z’n zes eigen nummers zijn ook niet onverdienstelijk. Hier heb ik zijn laatste cd uit 2023, Ballantrae Bound, onder het muzikale vergrootglas. Een zeer afwisselend album, waarin je duidelijk de Schotse folktraditie terug hoort.
Vijftien tracks die soms pure folk uitstralen, akoestisch mijmerend of een pittiger pubsound, maar ook soms ook wat steviger folkrock of zelfs aanzetten naar symphonic pop. Zijn stem klinkt als een puur Schotse folkzanger die zich bedient van akoestische en elektrische gitaar en bas. Meestal doet hij alles alleen, maar soms laat hij zich ondersteunen door enkele gasten met piano, drums, fiddle, accordeon of bas.
De volgorde van liedjes staan maakt het album zeer afwisselend. Een nummer als The learding doet mij denken aan de tijden van Silly Wizzard en Andy M. Steward. Veel van het gebodene zijn tijdloos en door veel anderen gecoverd, zoals Ewan McColl’s Shoals of herring, die ik ook nog ken van Astrid Nijgh en Crackerhash. Of bij Heiland Harry dat herinneringen oproept aan The Tannahill Weavers, maar nu verrassend in een instrumentale ‘electric version ‘ te horen is. De melodie is sterk genoeg. De Song composed in August ken ik beter als Dick Gaughan’s Now westllin’ winds, maar hier ook fijn vertolkt.
Een nummer als Sterling Brig is heel leuk in een ‘lilt’ gebrachte song met bodhran begeleiding en zou zo van een setlist van The McCalmans kunnen komen. Tussendoor staan enkele instrumentals, soms mijmerend qua melodie, soms pittig als symphonic pop, soms als een kindertune uitmondend in een mee te klappen dansritme. Het eigen Hurts to much is een merseybeat-achtige song, stevig staand zestiger jaren qua melodie en ritme.
Nog een paar keer draaien en het album Ballantrae bound van Davie Anderson kruipt vanzelf langzaam maar zeker onder je huid. Het kabbelende karakter van deze folk-cd geeft mij in ieder geval de rust voor mijn overgevoelige dansspieren op dit moment. Nog even terugdenken aan de leuke dansshows op de pleinen van Nijmegen van een paar dagen eerder. De oudste danser van de dansgroep, maar ‘still going strong’.
Een week eerder voor m’n dansactiviteiten wandelde ik bij m’n platenboer binnen. Mijn behoefte aan een nieuw geluid was dáár toen ik wat al te lang naar m’n cd-verzameling staarde. De keuze was groot, maar de behoefte naar iets nieuws ook. Bij de platenboer lag een nieuw album van Olivia Chaney waar ik bekend mee ben via haar album Shelter en haar lidmaatschap bij de groep Offa Rex en ook dankzij meerdere van haar gastbijdragen.
Zij heeft een zeer mooie stem en ook op haar nieuwe album uit 2024 Circus of desire brengt ze verstilde, statige muziek onder de productionele leiding van Thomas Barlett, die ik nog ken als lid van de Ierse groep The Gloaming. Heel ergens doet de sfeer van haar drie solo-albums ook wel denken aan die groep rond Gitarist Dennis Cahill en Violist Martin Hayes, waar Barlett de pianist is. Piano is ook het belangrijkste instrument van Olivia Chaney, dus is Barlett een goede keuze als producer.
Statig en stemmingsvol zijn de woorden voor mij bij dit album. Het straalt aan alle kanten rust uit. Mid-tempo nummers die niet echt rijk zijn ingevuld: alle aandacht gaat naar die prachtige, emotievolle stem. Mooie melodieën tussen folk en klassiek in, met soms perfecte galm, maar dat soms geheel afwezig zoals bij de gitaar gestuurde song To the lighthouse. Volkomen folk. De teksten zijn ‘arty’, een beetje opborrelend uit het niets, of bij enkele repeterende pianonoten met een ‘minimal music’ melodie (Zero sum). Bogeyman met banjo van Sam Amidon is misschien wel het meest folky stuk.
Het is mooi allemaal, niet per se opwindend, maar absoluut de moeite tot de laatste noot. Maar na een draaibeurt moet ik weer even op aarde landen, want hemelse muziek moet hemels blijven en teveel achter elkaar gaat ook weer vervelen. Vandaar de regelmatige gang naar de platenboer, al gebeurt dat de laatste tijd wat minder en graaf ik nu weer veel vaker in de vele dozen muziek uit mijn radiomakers tijd.
En niet alle dagen zijn er muzikale geluiden in huis en de angst om ‘dicht te groeien’ met een te grote cd aanwas houden mijn platenboer ook wat op de afstand. De vrije tijd moet wat verdeeld worden over de meerdere hobby’s. Maar Davie Anderson en Olivia Chaney zijn voorlopig goed voor leuke muzikale momenten.
Davie Anderson – Ballantrae Bound (Bar Brechin Records – 2023)
Olivia Chaney – Circus of Desire (2024)
