“Maar ik ben eigenlijk gestopt met recenseren toen ik bij Mokum Folk uit het bestuur stapte” .
“Maar je hoeft niet elke maand iets te leveren”.
Zo begon ongeveer mijn 1e column voor New Folk Sounds, op verzoek, een paar jaar geleden .
Toevallig had ik nét de nieuwe schijf van Steeleye Span, Est 1969, aangeschaft en daar viel best wel wat over te vertellen. Schrijven vind ik leuk om te doen en als nog altijd drukke pensionado vind ik altijd nog wel ruimte om wat neer te pennen. Mijn radiowerk ligt alweer ver achter mij, maar mijn muziekverslaving zorgt toch nog voor een regelmatig bezoek aan mijn dealer.
Nog steeds is Est ‘d 1969 uit 2019 het laatste muzikale wapenfeit van de folkrockband Steeleye Span, maar in datzelfde jaar bracht een ander label mooi oud live materiaal uit: Live at De Montfoort Hall, Leicester, 1977. Bij nader onderzoek klopt de datum op het hoesje niet, want het concert werd gehouden op 11 februari 1978. De opnamen waren gemaakt voor een radio-uitzending (BBC?), zijn bewaard gebleven en op cd uitgebracht. Het waren destijds de betere tijden van de band. De groep had weliswaar nét (voor tijdelijk) twee leden verloren, want gitarist Bob Johnson en violist Peter Knight gingen gezamenlijk voor een eigen album.
De tijden voor folkrock waren ook niet gunstig, maar Steeleye Span kreeg hulp van een oudgediende folk grootheid: gitarist/zanger Martin Carthy, die ook ‘balgenwizard’ en zanger John Kirkpatrick meenam. Beiden speelden ze een jaar eerder in The Albion Band op het album Battle in the field. Zonder het kenmerkende vioolgeluid bij Steeleye, maar met de accordeon, trekzak en concertina was het een verfrissend ánder geluid wat de Span bracht. Ook dat is live duidelijk te horen. De fiddle wordt hier niet écht gemist.
Het live album bevat meer folk dan rock. Martin en John hadden geen zin om de gebruikelijke greatest hits (inclusief All around my hat) te spelen en wilden nadrukkelijk folk spelen. Live at Montfort Hall is een prima liveregistratie van de band op dát moment. Opnametechnisch valt er wel wat op af te dingen (de balans tussen de instrumenten is niet heel goed), maar het spelplezier maakt heel veel goed.
De setlist bestond uit 18 nummers, zeker voor de helft gevuld met nummers van het album Storm force ten uit ’77. Maar op dit album staan maar 12 stukken, die bij elkaar toch ruim 52 minuten muziekplezier opleveren. Bijzonder is een stuk van Kurt Weil en Bertold Brecht, Black freighter, waar de sfeer van de Dreigroschenoper duidelijk wordt neergezet. Twee instumentalen achter elkaar gespeeld zorgen voor een echte folksfeer. Vooral het door Carthy en Kirkpatrick gearrangeerde Walter Bulwer’s polka is best te pruimen. Het voor mij bekende en geliefde Cam Ye O’r Frae France is het volgende werk waarbij de instrumentale versnelling met accordeon prima werkt.
De afwisseling in de set is uitgekiend met a-capella stukken, instrumentals en bandgeluid. Een heerlijk georganiseerde chaos vind ik het bekende Seventeen come Sunday, met een opstapeling van versnellingen en tegenritmen in het instrumentale gedeelte. Het publiek gaat heerlijk uit het dak bij dit ruim 7 minuten durende slotstuk. De toegift was destijds Rave on, maar wordt helaas weggedraaid – misschien omdat het niet allemaal op een schijfje paste.
Na dit concert verlieten Carthy en Kirkpatrick weer de band, om zich aan te sluiten bij de formatie Brass Monkey. Een paar jaar geleden, vlak voor corona, zag ik een bekende brassgroep, het avontuurlijke Blowzabella, met in hun gezelschap frontzanger en speler John Kirkpatrick, die dus nog steeds met brass bezig is.
Steeleye Span – Live at De Montfort Hall Leicester (1977, SFM Records 2019)
