Ik heb al een tijdje de leeftijd, dat als je in het openbaar begint met ‘vroeger’, de omstanders zo’n begrijpende blik in de ogen krijgen. Oh ja,’vroeger’ en van jou accepteren we het wel even want: je hebt de leeftijd en dan mag het wel even, dan kan dat wel even, maar niet te lang natuurlijk.
Ik las dat hij naar Nederland kwam in een duo concert met die andere grootheid uit een wereld die ik niet goed kende. Destijds was ik al fervent ‘radiofiel’ en wist toen nog niet dat ik later zélf radio zou maken, maar had toen al een voorliefde ontwikkeld voor plaatselijke praatradio, nieuws, discussies, meningen en vooral links gebabbel.
De plaatselijke radiozender heette in 1992 AT5. Er was een programma dat steevast begon en eindigde met (en tussendoor ook wel) accordeon muziek, maar werelds, van ver. Ik was geraakt en nieuwsgierig en zo leerde ik dat het geen accordeon was die deze fantastische klanken liet horen, maar een bandoneon. Ik ging zoeken en graven naar kennis en zo begreep ik dat de speler en componist een belangrijke muzikant was van de ‘Tango Nuevo’, de moderne variant van de oude tango, geboren tussen 1880 en 1900 en ontstaan in de sloppen van het Argentijnse Buenos Aires en Uruguayaanse Montevideo. Ik leerde veel méér, zoals een Nederlandse tangovariant die door Arie Maasland was ontworpen en uitgevoerd door het orkest van Malando met de wereldhit Olé guapa. In mijn geboortejaar ’53 en wél uitgevoerd met accordeon. Als ik het goed lees was de Malando tangostijl er eerder dan de veel levendigere Argentijnse tango en milonga oervariant. Ook ontdekte ik dat de ‘Malando stijl’ in Finland al heel lang een traditie is met een bijzonder tintje. Ergens las ik Finland een zeer leeg land is en er hier en daar ontmoetingsschuren stonden in het landschap waar ‘huwbare singels’ elkaar konden ontmoeten op de dansvloer.
Het was ver ná deze muzikale ontdekking op de radio en mijn zoektocht, dat ik las van een concert in Carré in 1989 van mijn muzikale held van dat moment. Samen in een dubbelconcert met de ándere grote vernieuwer Osvaldo Pugliese en zijn orkest. Maar ik kwam voor die andere: Astor Piazolla. De meeste (dure) kaartjes vlogen de deur uit bij ‘de zaak’ in de Leidsestraat in Amsterdam, dus ik moest snel een beslissing over een kaartje van 25 gulden. Iets zei me dat ik mij moest wapenen met een verrekijker. Als een ware vogelaar, ook al kwam ík voor andere geluiden.
Dat het een onvergetelijke avond werd en een legendarisch laatste concert in Nederland als bandleider weet ik nu nog. Ik wist niet hoe hoog Carré was, maar leerde voor die 25 gulden wat hoogtevrees was en hoe belangrijk de verrekijker. En hoe dankbaar de concertgangers om mij heen, die niet zo slim waren en met wie ik mijn kijker genereus deelde. Niet lang na dat concert stierf de meester.
Als muzikantenlid van de Foo Foo band trad ik op bij een festival als voorprogramma voor de legendarische groep Rum, samen met de eerste versie van Laïs. Daar leerde ik de muziek van Dirk van Esbroeck beter kennen en vooral zijn tango’s met Vlaamse teksten spraken mij zeer aan. En nu is die tangozang formule mét Piazolla composities de reden voor mijn herinnering uit vervlogen tijden. Want nu hoor ik weer Nederlandstalige tangoliedjes door de stem van Sterre Konijn bij het Astori Amsterdam. Waar Dirk mooi melancholisch z’n gedichten voordroeg brengt Sterre vol passie en felheid haar tangoliedjes met begeleiding van accordeon, viool en bas. Stuk voor stuk klasse muzikanten, die de passie in hun spel kunnen leggen die bij tango hoort. In sommige lied-melodietjes herken ik de oorspronkelijke Piazolla, maar lang niet in alle liedjes. Hier en daar doet haar stem mij wat denken aan Lenny Kuhr en dat is niet verkeerd, maar ze heeft toch genoeg van zichzelf om te bekoren. De teksten zijn voor mij hier en daar wat teveel breinbrekers om echt te doorgronden, maar dat mag en stoort ook niet.
Ons aller ‘lieveling traan’ Adiós Nonino is er ook weer en op een mooie manier. Het is een van de 4 instrumentalen van de 12 nummers op de cd met een totaal van 56:33 minuten aan luistergenot. En hoe fraai doet ze ook mijn lievelingslied van Violeta Parra, dat ik ook ken van Mercedes Sosa. Gracias la vida heet hier Dank aan het leven en ik zeg: dank aan het leven dat deze cd is gegeven. Mooi plaatje.
Astori Amsterdam – Verhalen uit Buenos Aires (2021), met: Sterre Konijn (zang), Vincent van Amsterdam (accordeon), Wiesje Nuiver (viool) en James Desi (contrabas).
