In verband met naamsveranderingen ben ik toe aan een nieuwe naam, geïnspireerd door het woord ‘Deepstate’. Hoewel het deelwoord mij niet bevalt noem ik het toch: ‘Trumpstate’. Al een tijdje heb ik het onderstaande bericht voor mijzelf neergepend, maar de berichtgeving gaat hard. Maar desondanks: het wordt weer tijd om mij op te winden over de Amerikaanse president, die ik tegenwoordig bij mijn vaste discussie-mailvriendin steevast aanduid met ‘Mister T.’ Want dat doen ze bij rechtbankverslagen óók als het over misdadigers gaat.
Er zijn in het verleden ook vaker termen gebruikt als het verkeerd gaat bij dát land dat om, voor mij steeds onduidelijkere redenen, nog steeds ten voorbeeld wordt gesteld. Ik herinner me de term ‘Bush bashen’ bij songschrijvers, maar ‘Trump treiteren’ lijkt me nu toch een te lichtvaardige kwalificatie. Zijn mondelinge handelingen zoals ‘landje pik’ of ‘volksverdrijving’ zijn té serieus en dienen door de wereldgemeenschap nóg serieuzer te worden genomen, vind ik. Als columnist bij dit muziekbulletin dien ik mij toch voornamelijk bezig te houden met muzikale bezigheden, maar binnen dat kader ken ik toch een hele waslijst van muzikanten met een scherpe pen en een proteststem waarover veel recensenten een mening weten. Dus heb ik als muziekschrijver ook de behoefte om mij te uiten. Het houdt me bezig.
In het memorabele jaar 1933 kwam er ook een gekke man aan de macht en de wereld van toen tikte op het voorhoofd. Er was nét een conflict beslecht en de Keizer moest betalen. Dus een nieuw conflict werd niet direct herkend. Nu zijn we in Europa met ons allen bezig een land in stand te houden en worden we ineens van achteren aangevallen met een bombast aan zeer gevaarlijke meningen en beloofde handelingen die hier en daar al uitgevoerd worden en die door sommige lichtzinnige mensen ‘gebral van een gek’ worden genoemd. Ik durf hier wel te zeggen dat ik niet meer dan één pils heb betaald (bij de toeristische overstap naar Mexico) in dat land en ik bewust die cowboys nooit heb willen ontmoeten. Een mooi land met merendeel rare mensen/kiezers/foute types in die regio. Het enige wat ze leuk doen is americana maken om toch weer wat muziek in te brengen bij deze gedachten. Maar de wereld lijkt een zwakke tegenwerping op te hoesten: géén sancties, geen wegen vol vlaggen en banieren, geen Europese aanvoerder die mister T. krachtig op het wereldmatje roept. Zal het weer ‘God Geld’ zijn die het leuk vindt om rotzooi te schoppen hier op aarde?
Om mijn sombere gedachten wat weg te werken luister ik naar een vrij nieuw cd’tje van Bridget Hayden, een heerlijk rustgevend schijfje dat mijn sombere gedachten op kan laten lossen. Ik vond het schijfje bij mijn dealer en liet me overhalen door de bekende traditionele folksongs die ze brengt op deze Cold blows the rain.
Veel van de acht nummers ken ik van anderen en ik moet zeggen: anderen boeien me meer bij eerste beluistering. Maar waardoor? Het is de sfeer die uitstekend past bij mijn eerder benoemde sombere gedachten en om daar uit te breken helpt dit album niet écht. De twee medespelers vormen The Apparitions en deze verschijningen gebruiken harmonium en viool. Bridget zélf speelt cello, gitaar en banjo en zingt met haar, toch mooie stem, vrij eenvormig de nummers in een vrij somber klankbeeld. De lange noten en het trage tempo geven de soms naar de noten glijdende stem die sacrale sombere stemming, wat wel prettig werkt na een stevig inspannende avond. Om rustig te worden.
Black waterside is favoriet, maar in mijn gedachten hoor ik toch de indringende, wat onvaste stem van Bert Jansz achter haar versie. De doorgaans kletterende heldere banjo wordt hier bijna volledig ingepakt door het harmoniumtapijt. She moved through the fair is al zo vaak gedaan dat ‘ie eigenlijk niet meer kán. Ook nu weer last van mijn herinnering. Ditmaal de Van Morrison versie met The Chieftains op hun Irish heartbeat album. When I was in my prime kan ik makkelijker horen zonder herinnering en traag stroomt het nummer door naar Factory girl met nog méér bijna ondergedompelde kabbelende banjo in het klankbed.
Red rocking chair wordt een wat bluesy americana versie en het zo’n acht minuten durende The unquiet grave glijdt ook wel mooi naar het einde van de bijna 45 minuten durende cd. Vaker draaien is mijn conclusie. Vooral bij melancholieke buien. En kíjken naar het bruingrijze hoesje met gotische letters, die me ook doen denken aan die memorabele jaren. Alleen díe buien heb ik niet zo vaak. Maar het werkt ook wel berustend na zo’n boze gedachte over ‘meneer de President’ T. (vrij naar Boudewijn).
En het donkere weer helpt ook al niet mee…
Bridget Hayden and the Apparitions – Cold blows the rain (Todmorden Records)
