De boeken van Cormac McCarthy zijn spannend, donker, compromisloos, vrij van al te veel zachte romantiek en meer van het benoemen van de zelfkant van het leven zonder al te veel franje. Suttree was het eerste wat ik las en ik vond en vind het boeiende lectuur. De schrijver stierf op 89-jarige leeftijd. Van tijd tot tijd pak ik weer eens een boek van hem uit de bieb.
De muziek van Hall Cannon geeft mij hetzelfde gevoel. Ik leerde zijn muziek via 3Hat Trio kennen, waar hij frontman van is. Op een van mijn speurtochten, in mijn vaste muzikale biotoop waar ik mijn verslaving in leven houd op zoek naar nieuwe geluiden, vond ik een album van Hal Cannon waar Tim en Molly O’Brien op mee spelen. Dus ja, dan zal dat album wel kloppen. Opzetten aan de balie kan helaas niet meer. Dat kan alleen maar thuis, dus met zulke namen in de hulptroepen op dit album maakte voor mij het risico kleiner om verloren geld aan een product uit te geven.
Ik herinner me nog het concert van Tim een paar jaar geleden in de kleine zaal van Paradiso, samen met zijn vrouw Jan en natuurlijk zijn vele mooie Celtic en Bluegrass albums. Hall Cannons meest recente solo-cd Nothin’ lastin’ uit oktober 2022 klinkt een licht en melodisch, met een prettige galm hier en daar en soms met wat spannende, sferische opnametechniek. Hall is ook radioproducer, folklorist, singer-songwriter en banjo-, mandola- en slidespeler én percussionist op dit album. De dertien verhalen op deze Nothin’ lastin’ zijn duidelijk. Ze geven te denken over het leven. Zijn weinige maar rechtstreekse zinnen maken de nummers zeer helder.
Soms is de muzikale invulling verstild en alles ademt rust, maar ook wel ingehouden spanning. Rust en ruimte met gebruik van cello en viool en ingehouden spanning met elektrische gitaarsound of slidesound op de achtergrond of door de zingzeggende manier van zingen, soms hoog soms laag. Omdat elk volgend nummer weer anders wordt ingevuld, met andere combinaties van instrumenten, zorgt dát ervoor dat je er bij blijft. En dan de inhoud, de verhalen. Het begint al met de opening Thirty-six miles, waarin hij zijn jeugd en opvoeding vergelijkt met dat van zijn ‘Zuni’- indianenvriendjes in zijn streek rond Utah. Een boeiend verhaal is ook Marching off to war, waarin een zoon opkijkt naar z’n vader, die soldaat is, en – onschuldig nog – mee wil naar de oorlog. Wij kennen de gevolgen.
In het tiende verhaal Don’t look back horen we pas een elektrische gitaarsolo; een lied over vooruit kijken in plaats van altijd blijven leunen op ‘wat was’. Niet terug kijken, we moeten verder. In Our fathers stipt hij even de actualiteit van ons milieuprobleem aan. En ook in Silver dove, een duet met Molly O’ Brien, droomt hij actueel over de zwaar gelovigen in dictatoriaal Turkmenistan en natuurlijk Afghanistan. Het pittige Tarantula march ontstond inderdaad naar aanleiding van de Tarantella dans uit Zuid-Italië als voorbeeld .
Dit is niet de bluegrass die ik verwachtte met Tim O’Brien in de gelederen, maar het is wél een fantastisch americana folkalbum, dat ik met alle rust en afwisseling die het uitstraalt rustig opnieuw wil aanzetten.
Hal Cannon – Nothin’ lastin’ (Okehdokee Records 2022)
