Two step, jitterbug en cajun waltz zijn enkele dansen die ik ooit heb geleerd van Joke van de Valk. De cajun muziek sprak mij wel aan, dus wilde ik daar veel van weten. Later ben ik naar het driedaagse cajun en zydeco festival geweest in Raamsdonkveer, een van de weinige festivals in Europa. Ergens op een middag stond ik voor het podium te kijken naar een van de vele bands, toen ik op m’n schouder werd getikt. “He hello, would you like to dance with me?”
Een hele knappe blondine stond voor me en ik stond schijnbaar onbewust een beetje swingend te bewegen, waar zij dus achter mijn rug het idee kreeg dat ik misschien wel kon dansen.
De twostep ging samen geweldig; ik kan redelijk goed leiden bij de dans. Alleen met zo’n mooie meid in mijn armen was ik toch wat voorzichtig. Zij vond dat niet erg, maar bij de cajun wals was ik te schuchter, want zij zei dat ik deze anders moest doen en kroop echt helemaal tegen mij aan wat mij haast deed denken aan een paringsritueel. Wat dieper door de knieën, zowat kin tegen kin. Bij mij ging een stevige zoen door mijn gedachten, maar niet meer dan dat. Heel onprettig vond ik dat natuurlijk niet. Dat was nog jaren voor het ‘Me Too’ tijdperk. Ze kwam uit Engeland, wat ik dan weer jammer vond natuurlijk, want zo’n afstand stond toch een wat dieper contact in de weg vond ik. De volgende dag zocht ik haar op bij het podium en zag haar al weer met een ander (rotjoch) dansen. Kans verkeken, als die er al was.
Ik merkte dat de variatie bij deze muzieksoorten klein was, dus na de zoveelste band nam mijn interesse wat af. Niettemin was mijn aandacht zodanig dat ik bij de stand een cd’tje kocht van The Cajun Company; pure cajun en mooi geproduceerd door ene Dirk Powell. Later ontdekte ik dat de man ook muzikant was en een heel belangrijk binnen de cajun en old-time wereld. Speelde fiddle en banjo en produceerde ook andere bands. Na jaren is de dans wat uit het oog geraakt en ook de cajun en old-time muziek draai ik niet dagelijks.
Bij mijn dealer was ik op zoek naar iets anders, maar kreeg plotseling een cd van Dirk Powell in mijn handen. Ik was al in het bezit van Time again en If I go ten thousand miles, twee geweldige roots albums en hier had ik zijn nieuwste uitgave, vermoed ik, in mijn handen. Niet luisteren, maar gewoon blind kopen was het advies aan mijzelf. Blij met dit cadeautje fietste ik naar mijn cd speler en werd nog blijer van de bekende namen die zijn vrucht nog mooier maakte.
Naast een prima zanger in hij inmiddels ook multi-instrumentalist met heel veel méér snaarinstrumenten, knoppenaccordeon, piano, percussie. Kortom: veel. Een deel van de medespelers komt uit de Keltische muziekwereld, zoals fluitist Michael McGoldrick, Donald Shaw (accordeon en piano), fiddlespeler John McCusker en percussionist James Mackintosh. Allemaal vormen ze leden van de Trans-Atlantic Sessions huisband. Maar ook Rhiannon Giddens en Sarah Watkins zijn bekende namen in een lange lijst van maar liefst 17 gastspelers.
Alles werd opgenomen in zijn studio in de Bayou Teche, Louisiana. Deze keer geen heftige sound, maar veel meer toegankelijke muziek waar de Keltische muziek bijdrage heel mooi ‘blend’, maar toch duidelijk de stijlkenmerken uit Scotland laat horen. De titel When I wait for you komt van het eerste stuk van de schijf en geeft de waarde aan van het wachten op je echte liefde. Tekstueel is het belangrijk te beluisteren naar nummers als in I ain’t playing Pretty Polly en Say old playmate, die handelen over racisme en geweld tegen vrouwen.
Muzikaal is het flink genieten. Fantastische melodieën komen voorbij. The bright light of the day lijkt wel op het beste werk van The Band. De meeste nummers blijven aangenaam mid-tempo. Regelmatig is de samenzang in koorvorm, waarbij dochters lief ook mee doen. The little things is een samenzang met fiddle speelster Sarah Watkins. En ja, er is ook nog ruimte voor een cajun wals: Les yeux de Rosalie, gezongen in het Cajun French, dat overgaat in een instrumentale two step en waar de button-accordeon duidelijk aanwezig is.
Jack of hearts is met z’n electrische gitaar wel stevig, maar door de andere instrumenten wordt het niet per se ruig. Met de meezingers ontaardt dit stuk in een jolijtig feest. Ain’t never fell wordt heerlijk gedomineerd door de minstrel banjo van Rhiannon Giddens. Het is allemaal zó prachtig. Het atmosferische You will live love over natuur en z’n liefde. Het slot is alleen een bluesy pianobegeleiding onder zijn – nu – jazzy stem. One note is een waardig slot van een fantastische cd.
Dirk Powell – When I wait for you (Vertical Records, 2020)
