Nu hoorde ik vanmorgen eindelijk de vraag hoe het toerisme over twintig jaar er bij staat (of nog voorstelt) en de vraag werd gesteld aan iemand die er voor doorgeleerd had. Zo ver zijn we al. Zo’n vraag bestond niet of nauwelijks tien jaar geleden. Spanje bijvoorbeeld is dan in de zomer geen vakantiebestemming meer was het antwoord, vanwege het Klimaat inclusief branden, overstromingen en droogte.
Op dezelfde ochtendradio en in het journaal hoorde ik ook dat bepaalde skigebieden in Zwitserland nooit meer open gaan. En ook de stroken nepsneeuw op de groene weilanden worden dan een bezwaar vanwege de co2 uitstoot. Ik herinner me nog dat ik als peuter op een vakantie in Kals – Matrei, Oost-Tirol een skilift gebouwd zag worden. De tijd haalt alles in. Vlieghaven Lelystad denkt toch te kunnen openen als men de vliegroute boven Overijsel verlegd vanwege vliegtuiglawaai, hoorde ik datzelfde journaal.
De doorgeleerde man kon ons ook vertellen dat over 20 jaar de tickets zo duur geworden zijn, dat er minder wordt gevlogen. Niet best voor het toekomstige Lelystad, als die al open was gegaan. Maar zéker niet best voor mijn medemens dat niet het milieubesef en de daarmee gepaard gaande vliegschaamte de reden is om te stoppen met vliegen, maar de ordinaire reden van het prijskaartje. Ik vlieg al jaren niet meer. Op de vraag aan de doorgeleerde of vakantie in Friesland over twintig jaar populairder is, daar had de man een positief oordeel over. Maar natuurlijk ook heel duur vanwege de schaarste op de campings en in de hotels. Ook de Noordelijke gebieden in Europa worden veel populairder, maar nog prijziger.
Nu is het in de vakantieperiode in Nederland op de weg rustiger met wat minder files, maar wel juist met meer files in de lucht, inclusief de eeuwige herrie die er voor zorgt dat een beetje lange zin tegen een ander nooit in een keer kan worden uitgesproken. Als ik nu naar m’n bovenkamers loop en naar de achtertuintjes kijk, dan zie ik de reusachtige stalen vogel naar mij toe vliegen, terwijl ik de herrie van het tuig boven mijn hoofd hoor en naar de voorkant van m’n huis gelopen kijk ik naar de staart van de wegvliegende ‘staalvink ‘ die eerder boven mijn hoofd vloog.
Als de windrichting mij gunstig is, dan geniet ik van de betrekkelijke rust, met altijd wel ergens wat Schiphol-geluiden op de achtergrond. En ondanks mijn milieubezwaren zet ik op zo’n stillere dag toch toepasselijk het album In Search Of Amelia Earhart op, een zeer mooi album uit 1972 van Ian Matthews’ Plainsong, dat door velen als een conceptalbum wordt gezien, maar dat in feite niet is. Op het album staat het nummer Amelia Earhart’s last flight, geschreven door ene David D. McEnery. Het volgende, religieuze I’ll fly away heeft niets met Amelia van doen en het daarop volgende stuk True story of Amelia Earhart last night vertelt het verhaal van Amelia volgens het boek van journalist Fred Goerner. Zo lijkt het op een conceptalbum met deze ‘3 op een rij’ en de titel In search of Amelia Earhart, zoals het boek ook heet.
Amelia Earhart werd geboren op 24 Juni 1897 en raakte vermist op 2 juli 1937. In 1935 werd ze de eerste persoon (en vrouw) die solo de oceaan over vloog als vliegenierster samen met navigator Fred Noonan. Ze vloog de langste vlucht in die tijd van 47.000 km, plus de laatste 12000 km over de grote oceaan. Waarom ze vermist raakte was een mysterie (met een politiek tintje volgens Goerner).
Ten tijde van het muziekalbum in ’72 was het enige bewijsstuk een gevonden wiel van het landingsgestel, zichtbaar op het hoes ontwerp. Wat toen tijdens haar vlucht een verdwijning was, is nu inmiddels opgehelderd, want haar botten zijn gevonden op het onbewoonde eiland Nikumaroro. Men constateerde in onze tijd door onderzoek dat het een noodlanding was en ze gestorven is door de verwondingen en de honger.
Het album van Plainsong bevat nog acht andere nummers die helemaal niets met Amelia te maken hebben, maar wel stuk voor stuk juweeltjes zijn om naar te luisteren. Acoustic American folkrock als basis, met vierstemmige zang gebracht, was in die tijd nog niet zo gebruikelijk en het album werd in zijn tijd niet echt opgepikt. Pas jaren later is het een gewild en beroemd album geworden. Het openingsstuk For the second time is een klasse ballad met die fantastisch melancholieke stem van Ian Matthews. Het album, nu ook cd, is een prima mix van mooie langzame en vlotte pittige stukken, met melodieën die ik zo kan oproepen in mijn gedachten.
Ian Matthews Plainsong – In search of Amelia Ehrheart
