Ja, ik zit te luisteren naar, natuurlijk, muziek. En kijk ik uit op mijn Billy kasten vol cd’s voor al die radio programma’s uit mijn verleden; een leuke hobby met veel ruimte voor creativiteit. Voor de ‘actualiteit’ moest ik toch regelmatig nieuwe cd’s aanschaffen, dus de verzameling dozen is indrukwekkend. Helaas heeft een medewerker van m’n laatste radiostation regelmatig reclamegelden op zijn eigen rekening gestort en zo eindigde het radiostation én mijn hobby als radiomaker en deejay. Van je collega moet je het maar hebben. Na 23 jaar vaste waarde op de maandag in mijn werkweek met de wereldmuziek van veel tradities, regelmatige interviews met internationale folk muzikanten, thema uren, een ‘vaste gast’ en vooral veel nieuwe releases op gebied van folk en wereldmuziek eindigde dit alles.
Ja, in 2018 moest de stekker uit het radiostation. De licentie en subsidiegelden waren bij een verplichte samenwerking met een ander radiostation aan het andere station vergeven door de plaatselijke politiek en de elektriciteitskosten en afdracht aan Buma/Stemra waren te hoog zonder de inkomsten die een ‘collega’ met dollartekens in de ogen voor zichzelf hield. Al eerder, bij mijn eerste radiostation, was het zélfs de directeur die er met de kas vandoor ging. Deze actie werd waarschijnlijk teruggedraaid, want het station met subsidiegelden bestaat nog steeds. Maar na 23 jaar heb ik genoeg het programma ‘Avondland’ opgetuigd en uitgezonden. God Geld heeft rare kostgangers gemaakt.
Kijk ik naar mijn Billy kasten en de dozen vol hele fijne muziekjes, dan denk ik terug aan de creativiteit die het maken van een programma teweeg bracht met een bevriende technicus, waarvoor ik ook zíjn smaak in het programma stopte. Samen genieten van de muziek met ja, zo af en toe een verplichte ‘jingle’ onderbreking. De uren werden destijds, naast de muziek, ook gevuld met kleine feitjes over die vele culturen die De Mens heeft ontwikkeld in de loop van zijn bestaan. Iets van een ander kennen maakt de ander ook minder vreemd en dat geldt ook voor de migranten waar we toch argwanend tegen aan kijken, wij ‘kaaskoppen’. Veel verschillende wereldmuziekjes zorgden voor een fijne afwisseling en variatie.
Een opbouwwerker in een wijkcentrum bood ons een folkpodium; een andere hobby ontwikkeld, onderdak en met zijn kennis gaf ik hem een uur zendtijd per maand voor zijn specialisme en verstand van de Ierse muziek. Van hem leerde ik de belangrijke Ierse groep Altan kennen, afkomstig uit het noordelijk gelegen Donegal in/op Ierland. Een tijd geleden trad deze supergroep op bij Roots aaan de Zaan en daar moest ik bij zijn. Het was weer zwaar genieten, al is hun ‘sound’ haast een mechanisch geluid te noemen, zo strak als die groep samenspeelt. Een geweldig swingende geluidsmuur, afgewisseld met verstilde ballads.
Mijn ‘vaste gast ‘was er ook bij en ik kon mij nog herinneren dat in al zíjn uren er altijd een Altan nummer gedraaid werd. Dáár bij het concert en op de andere momenten dat we elkaar weer spreken praten we nog altijd met weemoed en denken we terug aan al die radiojaren samen met onze vaste technicus, samen genieten van de muziek.
Altan bestaat alweer 35 jaar met een lange lijst aan albums. Dit jaar maart verscheen er weer een nieuwe met de toepasselijke titel Donegal. Ook alweer vier jaar geleden na hun album The gap of dreams. De groep is nu uitgebreid met een nieuwe speelster violiste/zangeres Clare Friel. De groep een daarmee een zestal geworden. Op het album spelen nog drie gasten mee, waarvan de bekendste de bassist Steve Cooney is.
Een mooi album, niet veel afwijkend van hun lange lijst andere albums, maar wel een van de betere naar mijn mening. Hun unieke, herkenbare geluid weten ze toch weer een beetje te veranderen. En zoals veel huidige cd’s bevat dit album ook tien nummers rond de vier á vijf minuten waarvan er vier liedjes zijn. De opener is een instrumentale ‘slow reel’ met een verrassende rol voor gast percussiespeler Jim Higgins. De volgende is een song met een niet uit te spreken titel in het Gaelic, de Keltische taal. En natuurlijk neemt bandleidster, fiddlespeelster en zangeres Mairead Ni Mhaonaigh, deze taak op zich en nu heel mooi samen met de nieuwe speelster Clare Friel.
Daarna is er The Donegal selection, een set reels met de gebruikelijke fiddle, flute, bouzouki, box en bodhran opstelling. De volgende track is weer een langzame ballad, wat nu een sferische groepssamenzang en een ruimtelijk effect meekrijgt van producent Manus Lunny. Opvallend is een reel set in slow motion An Gasur Dána, met gitaar en mandoline opener en een fraaie drone van de accordeon. Bij de tweede tune komen de fiddles en de bodhran er weer bij. Er staat een Engels lied op dit album, het bekende The barley and the rey, voornamelijk ondersteund door de snaarinstrumenten binnen de groep en het keyboard van gastspeler Graham Henderson. Ja, het is allemaal weer geweldig en afwisselend, dit nieuwste album Donegal. Altan klinkt weer vertrouwd en degelijk en blijft een boeiende groep om te volgen voor de jaren die zij ongetwijfeld nog mee gaan.
Kijk ik naar mijn Billy kasten vol dozen heerlijke muziek en bedenk ik me of er nog een Altan bij kan worden gekocht. Vast wel.
Altan – Donegal (Compass Records, 2024)
