Ragtime is laat negentiende-eeuwse Amerikaanse muziek met een syncopische melodie en begeleiding, die vooraf ging aan de jazz. Ragtime wordt vaak gespeeld door zogenaamde dixieland bands. Chris Barber heeft zich sterk ingezet voor deze muziekvorm, die voornamelijk voor piano gemaakt werd (en wordt) en vroeger veel in bars werd gespeeld in New Orleans.
Dit is wat ik lees op Wikipedia en in mijn geheugen roep ik nummers op als Maple leaf rag en The entertainer, en de naam van Scott Joplin, pianist en componist in dit genre. Mijn geliefde winkel waar ik mijn ‘junkgedrag’ vertoon heeft voor elke muzieksoort ook een tweedehands afdeling, waar ik soms ook gloednieuwe albums tegen kom. Soms moet je even zoeken, maar per toeval kom je soms iets tegen wat je aandacht trekt.
Bij mijn speurtocht naar cd’s van Gerry Rafferty zocht ik ook bij de afdeling pop, want zijn muziek kan ik niet zuiver als folk ervaren. De geoefende vingers gleden vlot door de bakken, maar bleven plotseling steken bij The Ragtime Rumours en hun tweede cd Abandon ship uit 2020. Was dit popmuziek? Had iemand dit voor een ander verstopt? Wist de winkelverkoper niet waar deze cd te plaatsen was? Dat laatste kon natuurlijk, want stijlen vervagen tegenwoordig. Ik vond ook een oud mooi folk album van Silly Wizzard zanger Andy M. Steward, wat nu tegenwoordig wordt bestempeld als “folklore”. Fout gelabeld of een nieuwerwetse aanduiding? Nader onderzoek bij de luisterbalie gaf mij bij deze ragtimers het idee: past bij pop, maar ook bij jazz of folk, maar in ieder geval de moeite om mee te nemen.
Wat ik thuis hoorde was een mix van rootsrock, blues, rock ’n roll, gipsy jazz, en natuurlijk ook ouderwetse ragtime, beïnvloed door bekende artiesten als Robert Johnson, Tom Waits, Django Reinhardt en Pokey Lafarge. Door al deze stijlen en namen in een muzikale blender te stoppen krijgen deze Ragtime Rumours vanzelf hun unieke karakter. De vier leden krijgen steun van zeven medespelers bij deze opnamen, die vast gelegd werden tussen 2018 en 2019. Alle muziek is neergepend door de leden zelf, behalve het bekende Yes, my darling daughter van Jack Lawrence, bekend geworden in de uitvoering van Dinah Shore. De opener en tevens titeltrack is op sommige momenten best stevig en krijgt zélfs scheepsgeluiden mee. Dat verklaart de plek in de pop bakken.
Het stem geluid van zanger Tom Janssen doet mij op sommige momenten sterk aan Tom Waits denken. Dezelfde gezwollenheid, maar dan met een hogere stem. Het gebruik van een harmonium klinkt in Mister moon heerlijk en volledig op z’n plaats. 5th left is gipsy jazz en de stem doet aan Pokey denken, maar die stijl wordt hier behoorlijk gruizig gebracht. Het reeds genoemde Yes, my darling daughter krijgt een leuke fluitpartij mee en de stem van Nikki van der Schuren is lekker lenig en wordt bij de zang op sommige momenten fijn ondersteund met koorzang door de overige leden.
Gast Mozes Rosenberg (van de Rosenberg familie) krijgt alle ruimte voor gitaarmomenten in het gipsy jazz nummer Field man song. Het nummer Sky is turning dark krijgt in ‘de achtergrond’ een bak grint of een partij klotsend water mee, maar goed kan ik het niet horen. De elektrische gitaarsolo komt hier van ver en Tom Janssen zingt weer als Pokey Lafarge. Zo ook bij A romance story between Minnie and Dave, waar nu een contrabas belangrijk is en ook de piano en de trombone soleren, waar een heus strijkje een zoete klankkleur teweeg brengt.
Ja, onverwachtse momenten zoals de bluesharp in Sway with me maken alles zeer te genieten. Daarna een mondgefloten opening in I can’t sing the blues, met een akoestische gitaarsolo en accordeonpartij. Tom Waits is in Pinochio weer aanwezig in stem en begeleiding. Ook aardig is hier de gestreken bas onder een snerpende gitaarsolo met een kale akoestische gitaar aan het eind van dit stuk. Undressing me krijgt een leuk koortje van de groep mee in een lekker ragtime tempo.
Alles eindigt bij Valley of the Gods, met veel galm gebracht en een sinister strijkje onder de akoestische gitaar. De meeste nummers blijven steken rond de vier minuten en meestal minder en dat is jammer. Maar het boeit allemaal wel, het is een leuk afwisselende cd deze Abandon ship van de Nederlandse groep The Ragtime Rumours.
