Woetmann – Nøgne Fødder

Recensies / Denemarken, singer/songwriter / Door Bart Vanoutrive

Nøgne Fødder
(Go’Danish Folk Music GO0816, Xango Music Distribution)

Op deze solo-cd laat multi-instrumentalist Brian Woetmann (zang, akoestische bas, percussie, bouzouki, harmonica, mandoline, gitaar en didgeridoo), ook vast groepslid van het zich op Iers repertoire toeleggende trio Tradish, zich voluit gaan op ‘blote voeten’. Dit album omvat naast zes instrumentals ook acht gezongen nummers, sommige in het Deens, andere in het Engels (zoals het cynische Working in the morning. Zo weten we waarom velen werken).
Enige humor is trouwens nooit ver af, en aan zijn doorgaans heel speelse en elegante stijl, lijkt er af en toe een hoekje af. Naast eigen werk treffen we ook een interessante wals (Påhængsvalsen) van Jacob Graae Hansen terug, naast een lijzige variant Ian Anderson’s Fire at midnight (uit Jethro Tull’s Songs from the wood) en een tweetal Ierse traditionele melodieën terug, waaronder een set flitsende reels die dit album onmiddellijk openbreekt en meteen de Woetmann’s subtiele virtuositeit op snaren laat proeven.
Al deze ingrediënten, samengevoegd in zijn magische stoomketel, leveren een resultaat op dat misschien nog het best te omschrijven valt als ‘Deens/Engelse-romantische-funky-folk-jazz-singer/songwriter-rootsmuziek’. Ook het bijblijvertje Flugtvej demonstreert in combinatie met Funki folk de veelzijdigheid van Brian. Benieuwd hoe hij die instrumentale gelaagdheden weet over te brengen tijdens live-optredens. Voor het afsluitende ballade Old stone in the sun nodigde hij evenwel Gunilla Odsbøl (cello), Olav Gudasson (contrabas) en Carsten Kær Nielsen (piano) uit om hem te assisteren.

Over de auteur

Bart Vanoutrive

Het folkvirus strikte me reeds tijdens de grote folkrevival van de jaren zeventig. Geleidelijk aan kregen mijn rockvinylplaten, misschien wel via de brug die Jethro Tull bouwde, het gezelschap van langspelers van Steeleye Span, Fairport Convention, Malicorne, Alan Stivell,... Het folkfestival van Dranouter, dat toen nog in zijn kinderschoenen stond, opende de deur naar talloze minder gekende groepen die hun eigen culturele wortels optimaal te benutten om hun muzikaal project vorm te geven. Gaandeweg werd me duidelijk hoe de talloze muzikale tradities, eigen aan evenveel culturele identiteiten, bindweefsel vorm(d)en voor het gemeenschapsleven, en de eraan verbonden rituelen en festiviteiten. De in die muziek uitgedrukte levensthema's en emoties blijken steeds opnieuw een universeel karakter te hebben, of we nu luisteren naar etnische grooves uit brousse of steppe, dan wel oorverdovende metalfolk. Ik merkte hoe ook de 'klassieke' kunstmuziek door de eeuwen heen mee geïnspireerd werd door de lokale volksklanken en -dansen. Ik wordt geïntrigeerd door het basismateriaal, dat soms eeuwenlang de tand des tijds doorstond en vaak werd vastgelegd in veldopnames. Het boeit me te zien hoe muzikanten er vervolgens mee aan de slag gaan. Sommigen kiezen hierbij voor eenvoudige 'traditiegetrouwe' akoestische bezettingen en zoeken aansluiting bij het 'origineel'. Anderen zoeken het verder vanuit een creatief proces dat via nieuwe arrangementen, ongebruikelijke instrumenten, elektronische hulpbronnen,... overgaat tot een volledige renovatie met behoud van de façade. Ook zijn er die zelf aan het componeren slaan en zo een bijdrage leveren tot een nieuwe traditie, gebruik makend van de oerdegelijke oude leest. En wat te zeggen over groepen die vanuit hun eigen culturele identiteit de hand reiken naar andere culturen en kiezen voor vormen van fuzie? Het boeit me allemaal mateloos. Vast staat dat binnen de 'folk' een universele taal 'gesproken' wordt waardoor linguistische obstakels weggeruimd worden. Het gemeenschapsverbindende aspect binnen de tradities lijkt voor mij evengoed te werken als hechtmiddel tussen tradities en culturen. Zo vormt deze muziekvorm zonder twijfel een mogelijke remedie tegen heel wat ziektes die onze huidige mondiale samenleving plagen.