WÖR – Sssht

Recensies / België, folk, Instrumentaal / Door Bart Vanoutrive

Sssht
(Appel Rekords, APR 1374)

Met hun tweede album gaat WÖR, onder de goedkeurende blik van Esko Järvela (powerviolist bij Frigg) verder op zijn elan. Naast Fabio Di Meo (saxofoons), Bert Ruymbeek (accordeon) en Pieterjan Van Kerckhoven (doedelzakken, musette en sopraansaxofoon) werd binnen dit stomende team getekend voor twee vervangingen. De viool is nu in handen van Jeroen Goegebuer, terwijl Jonas Scheys de gitaar van slag dient.
Het muzikale plan bleef ongewijzigd en maken dan ook een naadloze doorstart. De ambitie blijft het afleveren van heldere herinterpretaties van pareltjes uit de Belgische traditie, bij voorkeur die uit de 18de eeuw. Toen schreven enkele spelemannen, dansmeesters, stadsmuzikanten en beiaardiers uit onze Vlaamse steden hun favoriete muziek neer, om ze bij allerlei gelegenheden te spelen en te verspreiden. Niet evident om deze melodieën terug verse glans te verlenen in hedendaagse herinterpretaties, maar zij blijven het doen.
Hun stevige grip op hun akoestische instrumenten leveren opnieuw een dynamische aanpak op die de toehoorder achterover blaast. Hierin volgen ze blind het advies van hun producer : “Good folk can’t be loud enough!” (en het gaat hier niet over versterkingsdecibels, maar akoestische stuwing en moet het niet altijd uptempo gaan). Van bij de eerste melodie, Van Belles 71bis, kondigen alle instrumenten zich aan en krijgen we een eerste impressie van hun auditieve reikwijdte, waarbij voortdurend gespeeld wordt met pianissimo (zoals in het zacht geneuried afsluiten van Prinzes en forte (met het potige Marche van de Begijnen).
Naast een bloemlezing van nieuw opgevist materiaal slaagden ze er opnieuw in enkele nummers die in het basisrepertoire van elke jamsessie een nieuwe weerklank te geven, L’ordre Theresien (hoor het baslijntje van Fabio) of Zonder titel, p69 van De Prins (hoor die prominent aanwezige vioolhalen) overgaand in De gedachten,… om stil van te worden, dan wel ongeremd op te gaan dansen.
En er valt nog zoveel meer te ontdekken, voor ze ons vrolijk fluitend uitwuiven!

Over de auteur

Bart Vanoutrive

Het folkvirus strikte me reeds tijdens de grote folkrevival van de jaren zeventig. Geleidelijk aan kregen mijn rockvinylplaten, misschien wel via de brug die Jethro Tull bouwde, het gezelschap van langspelers van Steeleye Span, Fairport Convention, Malicorne, Alan Stivell,... Het folkfestival van Dranouter, dat toen nog in zijn kinderschoenen stond, opende de deur naar talloze minder gekende groepen die hun eigen culturele wortels optimaal te benutten om hun muzikaal project vorm te geven. Gaandeweg werd me duidelijk hoe de talloze muzikale tradities, eigen aan evenveel culturele identiteiten, bindweefsel vorm(d)en voor het gemeenschapsleven, en de eraan verbonden rituelen en festiviteiten. De in die muziek uitgedrukte levensthema's en emoties blijken steeds opnieuw een universeel karakter te hebben, of we nu luisteren naar etnische grooves uit brousse of steppe, dan wel oorverdovende metalfolk. Ik merkte hoe ook de 'klassieke' kunstmuziek door de eeuwen heen mee geïnspireerd werd door de lokale volksklanken en -dansen. Ik wordt geïntrigeerd door het basismateriaal, dat soms eeuwenlang de tand des tijds doorstond en vaak werd vastgelegd in veldopnames. Het boeit me te zien hoe muzikanten er vervolgens mee aan de slag gaan. Sommigen kiezen hierbij voor eenvoudige 'traditiegetrouwe' akoestische bezettingen en zoeken aansluiting bij het 'origineel'. Anderen zoeken het verder vanuit een creatief proces dat via nieuwe arrangementen, ongebruikelijke instrumenten, elektronische hulpbronnen,... overgaat tot een volledige renovatie met behoud van de façade. Ook zijn er die zelf aan het componeren slaan en zo een bijdrage leveren tot een nieuwe traditie, gebruik makend van de oerdegelijke oude leest. En wat te zeggen over groepen die vanuit hun eigen culturele identiteit de hand reiken naar andere culturen en kiezen voor vormen van fuzie? Het boeit me allemaal mateloos. Vast staat dat binnen de 'folk' een universele taal 'gesproken' wordt waardoor linguistische obstakels weggeruimd worden. Het gemeenschapsverbindende aspect binnen de tradities lijkt voor mij evengoed te werken als hechtmiddel tussen tradities en culturen. Zo vormt deze muziekvorm zonder twijfel een mogelijke remedie tegen heel wat ziektes die onze huidige mondiale samenleving plagen.